UCHWAŁA Nr VIIIk/L/655/2023 RADY MIASTA WEJHEROWA z dnia 14 listopada 2023 r. w sprawie przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku skargi na Uchwałę Nr VIIIk/XXV/341/2021 Rady Miasta Wejherowa z dnia 13 kwietnia 2021 r. w sprawie uchwalenia zmian miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo-parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie (część B)

Uchwała Nr VIIIk/L/655/2023
Rady Miasta Wejherowa

z dnia 14 listopada 2023 r.

w sprawie przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku skargi na Uchwałę Nr VIIIk/XXV/341/2021 Rady Miasta Wejherowa z dnia 13 kwietnia 2021 r. w sprawie uchwalenia zmian miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo-parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie (część B)

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 40 ze zm.), w związku z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm.),

Rada Miasta Wejherowa
uchwala, co następuje:

§ 1. 1. Postanawia się przekazać Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku skargę z dnia 18.10.2023 r. (data wpływu: 20.10.2023 r.) na Uchwałę Nr VIIIk/XXV/341/2021 Rady Miasta Wejherowa z dnia 13 kwietnia 2021 r. w sprawie uchwalenia zmian miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo-parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie (część B) (Dz. Urz. Woj. Pom. z 2021 r., poz. 1755) wraz z odpowiedzią na skargę oraz aktami sprawy.

2. Odpowiedź na skargę stanowi załącznik do niniejszej uchwały.

§ 2. Upoważnia się Prezydenta Miasta Wejherowa do:

1) przekazania skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku,

2) reprezentowania Rady Miasta Wejherowa w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjny w Gdańsku w niniejszej sprawie, w tym do podpisania odpowiedzi na skargę oraz do udzielania dalszych pełnomocnictw procesowych, w tym do podpisania i wniesienia skargi kasacyjnej oraz do reprezentowania Rady Miasta Wejherowa w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gdańsku i Naczelnym Sądem Administracyjnym.

§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Załącznik do uchwały Nr VIIIk/L/655/2023
Rady Miasta Wejherowa
z dnia 14 listopada 2023 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Gdańsku
Al. Zwycięstwa 16/17
80-219 Gdańsk

Organ:

Rada Miasta Wejherowa

Plac Jakuba Wejhera 8

84- 200 Wejherowo

Odpowiedź Rady Miasta Wejherowa na skargę

Na podstawie art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku ze skargą z dnia 18 października 2023 roku, doręczoną w dniu 20 października 2023 roku. na uchwałę Rady Miasta Wejherowa nr VIIIk/XXV/341/2021 z dnia 13 kwietnia 2021 roku w sprawie uchwalenia zmian  miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo-parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie (część B) (Dz. Urz. Woj. Pom. 2021 poz. 1755) przekazuję w załączeniu ww. skargę wraz z aktami niniejszej sprawy oraz odpowiedzią na skargę.

Wnoszę o:

1.odrzucenie skargi,

a w przypadku uznania przez Sąd, że został naruszony interes prawny skarżących

2. oddalenie skargi,

Ponadto wnoszę o zasądzenie od skarżących zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadnienie

Skargą z dnia 18 października 2023 roku została zaskarżona uchwała Rady Miasta Wejherowa nr VIIIk/XXV/341/2021 z dnia 13 kwietnia 2021 roku w sprawie uchwalenia zmian  miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo-parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie (część B) (Dz. Urz. Woj. Pom. 2021 poz. 1755) w części dotyczącej odrębnych nieruchomości oznaczonych ewidencyjnie jako działki nr 86/2, 89/3 i 89/2 obręb 17 w Wejherowie, sąsiadujących z nieruchomością skarżących oznaczoną ewidencyjnie jako działka numer 197 obręb 17 w Wejherowie w zakresie opisanym w punktach od 1 do 8 petitum skargi.

Powyższej uchwale zarzucono rażące naruszenie:

1.art. 1 ust. 2 pkt 1, 6,7 i 9, art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu obowiązującym w dniu podjęcia kwestionowanej uchwały,

2.art. 140 kodeksu cywilnego,

3.art. 7, art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP polegające na przekroczeniu władztwa planistycznego gminy, nieuzasadnione i nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących oraz naruszenie zasady ochrony praw słusznie nabytych i zasady zaufania obywateli do władzy publicznej,

4.art. 17 pkt 6 upzp polegające na nieuzyskaniu wymaganych prawem opinii i uzgodnień treści planu, który został uchwalony.

Skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie opisanych punktów od 1 do 8 w części dotyczącej odrębnych nieruchomości oznaczonych ewidencyjnie jako działki nr 86/2, 89/3 i 89/2 obręb 17 w Wejherowie, sąsiadujących z nieruchomością skarżących oznaczoną ewidencyjnie jako działka numer 197 obręb 17 w Wejherowie oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W ocenie Rady Miasta Wejherowa skarga nie zasługuje na uwzględnienie i powinna zostać oddalona z poniższych przyczyn.

Ad interes prawny skarżących

W ocenie organu w okolicznościach niniejszej sprawy strona skarżąca nie wykazała, że doszło do naruszenia jej interesu prawnego wskutek zaskarżonej uchwały.

Skarżący są właścicielami działki nr 197 obręb 17 w Wejherowie, jednakże zaskarżyli uchwałę Rady Miasta Wejherowa nr VIIIk/XXV/341/2021 z dnia 13 kwietnia 2021 roku w sprawie uchwalenia zmian  miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo-parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie (część B) (Dz. Urz. Woj. Pom. 2021 poz. 1755), zwaną dalej także ?planem miejscowym? w części, tj. w zakresie ustaleń tego planu dotyczących odrębnych nieruchomości sąsiadujących oznaczonych ewidencyjnie jako działki nr 86/2, 89/3 i 89/2 obręb 17.

Na wstępie należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z kwestionowanym w części planem miejscowym odrębne nieruchomości oznaczone ewidencyjnie jako działki nr 86/2, 89/3 i 89/2 obręb 17 położone są w tej samej jednostce urbanistycznej 27MN, w której zlokalizowana jest nieruchomość skarżących numer 197 obręb 17 i w związku z tym obowiązują na nich te same ustalenia planistyczne, przy czym strona skarżąca nie wnosi skargi w zakresie obowiązujących ustaleń planistycznych w stosunku do swojej działki.

Nadto z żądania skargi stwierdzenia nieważności i z uzasadnienia poszczególnych punktów wynika, iż skarżący kwestionują ustalenia zawarte w § 4ust.6 pkt 2) oraz w § 4ust.7 pkt 3) planu miejscowego, dotyczące zabudowy usługowej, która nie jest dopuszczona w jednostce urbanistycznej 27MN, w której położone są skarżone nieruchomości oraz działka skarżących. Ustalenia te obowiązują w jednostkach urbanistycznych MNU. Żadna z takich jednostek nawet nie sąsiaduje z terenem będącym przedmiotem skargi.

Zatem skarżący kwestionują ustalony w planie parametr minimalnej powierzchni działek przeznaczonych nie tylko pod zabudowę mieszkaniową, jakimi są skarżone odrębne nieruchomości oraz działka skarżących, ale również innych działek o przeznaczeniu mieszkaniowo-usługowym i usługowym, tj. działek innych niż podane w skardze działki nr 86/2, 89/3 i 89/2 obręb 17 w Wejherowie.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 listopada 2003 roku w sprawie SK 30/02 skarga na podstawie art. 101  nie ma charakteru actio popularis - podstawą zaskarżenia jest niezgodność uchwały z prawem i równocześnie naruszenie przez nią konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień konkretnego obywatela lub ich grupy bądź wreszcie innego podmiotu, który jest mieszkańcem danej gminy lub jest z tą gminą związany prawnie w inny sposób (np. jest właścicielem nieruchomości położonej na terenie gminy). W pojęciu interesu prawnego mogą się mieścić zarówno uprawnienia jak i obowiązki prawne. Rozumienie interesu prawnego z art. 101 ust. 1, pozwala na ocenę, czy interes ten ma charakter wyłącznie indywidualny, czy też może to być interes szerszy, grupowy czy wręcz powszechny - wszystkich mieszkańców gminy (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 listopada 2003 roku, SK 30/02).

Do jej wniesienia nie legitymuje sama sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, lecz konieczne jest wykazanie związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków podmiotu skarżącego a kwestionowanym aktem, skutkującym naruszeniem jego interesu prawnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lutego 2019 roku, II OSK 64/17, Lex).

Skarżącym może być każdy kto wykaże, że zaskarżona uchwała narusza jego "interes prawny lub uprawnienie". Oznacza to, że skarżący musi wykazać, iż w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną "prawnie gwarantowaną" (a nie wyłącznie "faktyczną") sytuacją a zaskarżaną przezeń uchwałą, związek polegający na tym, że uchwała ta narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) właśnie "jego interes prawny lub uprawnienia": albo jako indywidualnego podmiotu (np. jako właściciela), albo też jako członka określonej wspólnoty samorządowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 roku, III RN 42/02).

Interes, dający legitymację do zaskarżenia uchwały z zakresu administracji publicznej musi być bezpośredni, konkretny i realny, musi być ponadto naruszony. Naruszenie prawa nie może być domniemane, hipotetyczne. Ochronę w takiej sytuacji zapewniają m.in. przepisy prawa ochrony środowiska, czy prawa budowlanego. Przewidziane w tych przepisach obowiązki inwestorów mają m.in. zabezpieczać interesy właścicieli działek sąsiednich (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2011 roku, II OSK 726/11).

W orzecznictwie przyjmuje się, że interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się w tym, że podmiot ten działa bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku. Szczególną cechą interesu prawnego w prawie administracyjnym i w postępowaniu administracyjnym jest zatem bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu, a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny. Ten interes prawny musi być "własny", czyli nie można go wywodzić z sytuacji prawnej innego podmiotu, nawet jeżeli w konkretnej sprawie związki pomiędzy tymi podmiotami byłyby związkami o charakterze prawnym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 stycznia 2020 roku, I OSK 1503/18).

Prawo do wniesienia skargi do sądu przysługuje podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia, a zatem w przypadku gdy zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych, np. przez zniesienie, ograniczenie, czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego. Naruszenie zatem interesu prawnego lub uprawnienia to naruszenie przysługującej podmiotowi z mocy prawa ochrony. Podstawą do wyprowadzenia tej ochrony są przepisy prawa materialnego, które regulują treść działania organów administracji publicznej, na mocy których kształtowane są uprawnienia lub obowiązki jednostki. Przepisy prawa procesowego stanowią podstawę do wyprowadzenia interesu prawnego lub uprawnienia tylko w razie gdy występuje bezpośredni związek z autorytatywną konkretyzacją uprawnienia lub obowiązku (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2012 roku, II OSK 790/12).

 Rada Miasta wskazuje, iż nie można wykazywać naruszenia interesu prawnego tylko z tego powodu, że w planie miejscowym przyjęto rozwiązania planistyczne inne niż oczekiwania skarżących, a sam fakt posiadania prawa własności nie przesądza o wykazaniu naruszenia ich interesu prawnego.

 Podkreślić należy, iż treść niektórych zaskarżonych przepisów planu miejscowego, tj. § 4 ust. 6 pkt 2 i § 4 ust. 7 pkt 3 dotyczy wyłącznie działek usługowych, a taką nie jest ani działka skarżących, ani działki skarżone ani też działka skarżących nie przylega do takiego rodzaju działek.

 Należy zwrócić uwagę, iż w ocenie organu, skarżący mogą kwestionować ustalenia planu tylko w ramach własnego interesu prawnego, a co za tym idzie wnosząc skargę nie mogą kwestionować ustaleń co do obszarów, które nie oddziałują na jej interes prawny i co do których innym podmiotom może przysługiwać prawo wniesienia skargi.

 Wbrew przekonaniu skarżących powołane w skardze okoliczności nie świadczą o istnieniu interesu prawnego w zaskarżeniu przedmiotowej uchwały, a jedynie o istnieniu interesu faktycznego, który na podstawie art. 101 ust. 1 usg nie jest wystarczający do uznania legitymacji strony skarżącej.

 W ocenie organu, skarżący nie wykazali także, że zaskarżona uchwała ogranicza ich prawo własności. Skarżący nie wskazali na żadne ograniczenia w korzystaniu z ich praw czy  pozbawieniu ich praw w związku z podjętą uchwałą.

 Zatem uznać należy, iż strona skarżąca nie wykazała w niniejszej sprawie, że zaskarżone przepisy uchwały naruszają jej interes prawny.

W związku z powyższym Sąd nie powinien rozpoznać niniejszej sprawy merytorycznie, albowiem dopiero po stwierdzeniu, że skarga została wniesiona przez podmiot legitymowany, sąd może poddać weryfikacji twierdzenia i zarzuty strony skarżącej o niezgodności z prawem uchwały.

 Na wypadek jednak uznania przez Sąd legitymacji strony skarżącej do wniesienia niniejszej skargi poniżej Rada Miasta Wejherowa odniesie się do poszczególnych zarzutów i uzasadnienia skargi.

Ad punkty 1)-8) skargi

W skardze skarżący podali, iż domagają się stwierdzenia zaskarżonej uchwały w zakresie:

1.§ 4 ust. 6 pkt 1 ? w zakresie, w jakim ustala minimalną powierzchnię nowo wydzielonej działki mieszkaniowej i mieszkaniowo-usługowej mniejszej niż 1500m2,

2.§ 4 ust. 6 pkt 2 ? w zakresie, w jakim ustala minimalną powierzchnię nowo wydzielonej działki usługowej mniejszej niż 1500m2,

3.§ 4 ust. 7 pkt 2 ? w zakresie w jakim ustala minimalną powierzchnię działki mieszkaniowej i mieszkaniowo- usługowej w wyniku scalenia i podziału nieruchomości mniejszej niż 1500m2,

4.§ 4 ust. 7 pkt 3 ? w zakresie, w jakim ustala minimalną powierzchnię działki usługowej w wyniku scalenia i podziału nieruchomości mniejszej niż 1500m2,

5.§ 8 pkt 7 w zakresie dopuszczającym budowę budynków bliźniaczych oraz w zakresie dopuszczającym budowę budynku przy granicy działki sąsiedniej lub w odległości co najmniej 1,5 metra od granicy działki sąsiedniej,

6.§ 8 pkt 8 w zakresie ustalającym minimalną powierzchnię biologicznie czynną na mniej niż 70% powierzchni działki,

7.§ 8 pkt 12 ? w zakresie dopuszczającym wysokość budynków wyższych niż 9m przy dachach stromych i 7 m przy dachu płaskim,

8.§ 8 pkt 13 ? w zakresie dopuszczającym budowę więcej niż dwóch kondygnacji naziemnych

w części dotyczącej odrębnych nieruchomości oznaczonych ewidencyjnie jako działki nr 86/2, 89/3 i 89/2 obręb 17 w Wejherowie, sąsiadujących z nieruchomością skarżących oznaczoną ewidencyjnie jako działka numer 197 obręb 17 w Wejherowie.

Odnosząc się do żądań skargi i uzasadnienia w powyższym zakresie na wstępie wskazać należy, iż na terenie objętym skargą przed wejściem w życie skarżonego planu miejscowego obowiązywał plan uchwalony w 2001 r. uchwałą nr III k/XXX/322/2001 Rady Miasta Wejherowa z dnia 26 czerwca 2001 roku (Dz. Urz. Woj. Pom. z 2002 Nr 10, poz. 153) w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego -Wejherowo - Park z otuliną, zwany dalej ?planem z 2001 roku?. Zgodnie z tym planem działki zaskarżone oraz działka skarżących położona była na obszarze oznaczonym symbolem R, który zgodnie z ustaleniami planu zawartymi w legendzie załącznika graficznego planu przeznaczony był pod tereny użytków rolnych ? rolę (§ 2 planu z 2001 roku).

Obecnie na omawianym terenie obowiązuje plan uchwalony zaskarżoną uchwałą. Zgodnie z tym planem omawiany teren położony jest w jednostce 27MN, dla której przewidziano przeznaczenie - zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

a)Ad punkty 1)-4) dot. § 4 ust. 6 pkt 1, § 4 ust. 6 pkt 2, § 4 ust. 7 pkt 2, § 4 ust. 7 pkt 3 planu miejscowego

W uzasadnieniu skargi skarżący podali, iż kwestionują ustalenia ogólne planu zawarte w § 4 ust. 6 pkt 1, § 4 ust. 6 pkt 2, § 4 ust. 7 pkt 2, § 4 ust. 7 pkt 3 ? w zakresie, w jakim ustalają minimalną powierzchnię nowo wydzielonej działki mieszkaniowej, mieszkaniowo- usługowej i usługowej mniejszej niż 1500m2.

Skarżący skarżą ww. plan miejscowy w zakresie ustaleń ogólnych zawartych w:

- § 4 ust.6 pkt 1) - ustala się minimalną wielkość nowej działki mieszkaniowej i mieszkaniowo - usługowej: 600m2. Wielkość powyższa nie dotyczy podziału w celu powiększenia sąsiedniej nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkaniowe lub usługowe;

- § 4 ust.6 pkt 2) - ustala się minimalną wielkość nowej działki usługowej: 200m2; wielkość powyższa nie dotyczy podziału w celu powiększenia sąsiedniej nieruchomości przeznaczonej na cele usługowe;

-§ 4 ust.7 pkt 2) - dla działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową lub mieszkaniowo ? usługową ustala się wielkość nie mniejszą niż 600m2;

- § 4 ust.7 pkt 3) - dla działek przeznaczonych pod zabudowę usługową ustala się wielkość nie mniejszą niż 200m2.

 Należy zwrócić uwagę, iż ustalenia zawarte w § 4 ust.6 pkt 2) oraz w § 4ust.7 pkt 3) planu miejscowego dotyczą zabudowy usługowej, która nie jest dopuszczona w jednostce urbanistycznej 27MN. Zatem ustalenia te nie obowiązują na terenie objętym skargą.

Zatem skarżący kwestionują ustalony w planie parametr minimalnej powierzchni działki nie tylko mieszkaniowej, w której położone są skarżone nieruchomości oraz działka skarżących, ale również dla innych działek mieszkaniowo-usługowych i usługowych, tj. działek innych niż podane w skardze działki nr 86/2, 89/3 i 89/2 obręb 17 w Wejherowie.

Skarżący wskazują, że ?w dotychczas obowiązującym planie miejscowym obowiązywała minimalna wielkość nowo wydzielonej działki budowlanej 1500 m2. W taki sposób zostały wydzielone wszystkie działki w tym terenie.?

Odpowiadając na zarzut należy stwierdzić, że na obszarze zmiany planu znajdują się historyczne podziały geodezyjne wynikające z osadnictwa na terenie dawnej dzielnicy przemysłowej historycznej Cegielni. Obecnie znajdują się tam działki o zróżnicowanej wielkości, przy czym duża ich część posiada pierwotne znacznie mniejsze powierzchnie niż wskazywane przez Skarżących, dodatkowo nieruchomości te mają często niekorzystne do zabudowy gabaryty (szerokości). Na terenie skarżonego planu istnieje dość duże rozdrobnienie nieruchomości a tym samym rozdrobnienie własności. Analizując istniejące w tym zakresie uwarunkowania oraz prośby właścicieli nieruchomości wyrażone we wnioskach do planu, a także uwzględniając potrzebę zapewnienia ładu przestrzennego oraz potrzebę uzyskania zwartych struktur miejskich na terenie miasta z wykorzystaniem istniejącego potencjału ekonomicznego, organ ustalił najbardziej optymalne wielkości nieruchomości.

W związku z tym nie sposób się zgodzić ze stwierdzeniem skarżących, iż wprowadzenie możliwości zabudowy o określonych w obowiązującym planie parametrach, negatywie wpływa na wartość i sposób korzystania z nieruchomości skarżących, a przede wszystkim powoduje naruszenie ładu przestrzennego.

Skarżący opisują obszar objęty skargą jako teren zabudowy rezydencjonalnej i teren peryferyjny Wejherowa.

Należy zwrócić uwagę, iż brak jest ustawowych definicji zabudowy rezydencjonalnej. Według definicji słownikowej PWN, rezydencja to ?budowla lub zespół budowli stanowiące siedzibę o charakterze reprezentacyjnym?. Zaznaczyć należy, iż takiego określenia nie było w planie miejscowym z 2001 roku, gdzie skarżone działki i działka skarżących przeznaczone były na cele rolnicze. Nadto wniosku o zabudowie rezydencjalnej nie sposób wyciągnąć z faktycznego zagospodarowania działek objętych skargą, które są niezabudowane ani z charakteru zabudowy pozostałego terenu objętego zaskarżonym planem, na którym występuje  dość intensywna zabudowa mieszkaniowa o przeciętnych gabarytach i formie, na niewielkich istniejących działkach wielkości około 500-1000 m2.

Wydaje się, że skarżący wywodzą subiektywne odczucie o zabudowie rezydencjalnej na podstawie zabudowy swojej nieruchomości budynkiem mieszkalnym wolnostojącym o powierzchni zabudowy około 160 m2, która powstała na dwóch mniejszych pierwotnych działkach nr 88/2 i 87, następnie scalonych w 2006 roku jako działka 197, dając łącznie wielkość około 2184 m2.

Działki bezpośrednio przylegające do nieruchomości skarżącego, będące przedmiotem skargi,  nie są w ogóle zabudowane. Nie można zatem mówić o ich rezydencjalnym charakterze.

Nie można też powiedzieć, że teren objęty planem i skargą to obszar peryferyjny miasta. Jest to obszar, który przez lata został wyposażony w niezbędną infrastrukturę techniczną, jest dobrze skomunikowany drogą wojewódzką, która łączy obszar ze ścisłym śródmieściem oraz resztą miasta. Teren ten został włączony w układ transportu publicznego komunikacji miejskiej.  Ponadto znajduje się w dość bliskiej odległości (w  linii prostej około 1300 m) od rynku starego miasta.

W uzasadnieniu zarzutu skargi dotyczącym nadużycia władztwa planistycznego skarżący podają, że ?nowe zasady wprowadza się przede wszystkim dla 3 niezabudowanych działek w tym terenie?. Stwierdzenie to jest nieprawdziwe, gdyż nowe zasady wprowadzono na całym obszarze planu. W stosunku do poprzedniego planu rozszerzono obszar zabudowy, dla której w całości opracowano nowe parametry. Bez możliwości zabudowy pozostawiono nowe tereny ujęć wody, tereny bezpośrednio przylegającego do rzeki Cedron oraz tereny leśne.

Ponadto nie sposób przyjąć, jak czynią to skarżący, że ustalone parametry działek są charakterystyczne dla obszarów śródmiejskich, bowiem standardowe tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w Wejherowie np. na terenie Śmiechowo Północ, Śmiechowo Południe czy na Osiedlu Sucharskiego to średnio działki wielkości ok. 500 m2.

 W tym miejscu wskazać należy, iż przed uchwaleniem kwestionowanego planu miejscowego do Urzędu Miejskiego w Wejherowie wpłynęły wnioski właścicieli nieruchomości, zawierające prośby o zmianę ustaleń dla obszaru, jak dopuszczenie nowej zabudowy czy dopuszczenie możliwości podziału nieruchomości na mniejsze działki budowlane, nawet do wielkości 350 m2. Choćby z uwagi na te okoliczności nie sposób przyjąć, iż doszło do naruszenia praw właścicieli pozostałych nieruchomości, jak podnosi strona skarżąca. W tym miejscu należy ponownie podkreślić, iż skarżący mogą kwestionować ustalenia planu tylko w ramach własnego interesu prawnego, a co za tym idzie wnosząc skargę nie mogą kwestionować ustaleń co do obszarów, które nie oddziałują na ich interes prawny i co do których innym podmiotom może przysługiwać prawo wniesienia skargi.

 Uchwalając zaskarżony plan miejscowy Rada Miasta wykonywała zgodnie z prawem przysługujące gminie kompetencje do samodzielnego, zgodnego z interesami wspólnoty samorządowej, zapewnienia ładu przestrzennego miasta na obszarze objętym zaskarżonym planem i nie nadużyła przy tym przysługującego jej władztwa planistycznego i nie ograniczyła uchwalonym planem prawa własności skarżących.

Zdaniem organu działaniem wysoce nieracjonalnym, w sytuacji braku terenów inwestycyjnych na terenie miasta oraz niedoborów w zakresie zasobu mieszkaniowego, byłoby ekstensywne wykorzystanie terenów cennych z punktu widzenia położenia, pełnego uzbrojenia terenu, istniejącej sieci dróg, istniejącego rozdrobnienia podziałów geodezyjnych i rozdrobnienia własności.

Zatem nie można zgodzić się ze skarżącymi, iż nastąpiła diametralna zmiana charakteru terenu z pogwałceniem zasad kształtowania ładu przestrzennego i z naruszeniem praw właścicieli pozostałych nieruchomości.

b) Ad punkt 5) ? dot. § 8 pkt 7 planu miejscowego

Skarżący w skardze podają, iż kwestionują zapis § 8 pkt 7 planu miejscowego ?w zakresie dopuszczającym budowę budynków bliźniaczych oraz w zakresie dopuszczającym budowę budynku przy granicy działki sąsiedniej lub w odległości co najmniej 1,5 metra od granicy działki sąsiedniej.?.

Wskazać należy, iż § 8 planu miejscowego zawiera ustalenia szczegółowe dla terenów o symbolach 12MN o powierzchni 0,14 ha, 15MN o powierzchni 0,89 ha, 19MN o powierzchni 1,41 ha, 22MN o powierzchni 0,95 ha i 27MN o powierzchni 4,15 ha, a zatem m.in. terenów objętych niniejszą skargą, które leżą w jednostce 27MN.

Zgodnie z punktem 7 niniejszego paragrafu obowiązuje zabudowa w formie wolno stojącej lub bliźniaczej. Dopuszcza się realizację budynków bezpośrednio przy granicach działek budowlanych lub w odległości 1,5 m od granic tych działek.

Należy wskazać, że ustalenie dotyczące realizacji budynków bezpośrednio przy granicach działek lub w odległości 1,5 m od granic tych działek jest dopuszczeniem, które wynika z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zgodnie z którym sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli plan miejscowy przewiduje taką możliwość.

Należy zwrócić uwagę, iż w planie miejscowym organ określa dopuszczalne parametry na danym terenie w kontekście ładu przestrzennego. Dopuszczenie jak sama nazwa wskazuje jest rozwiązaniem wyjątkowym, znajdującym zastosowanie w sytuacjach sporadycznych. Na terenie jednostki 27MN są bowiem nieruchomości zabudowane na granicy działki, są również nieruchomości jeszcze niezabudowane o parametrach, dla których brak takiego dopuszczenia wiązałby się z brakiem możliwości zabudowy.

Zgodnie z orzecznictwem rozstrzygnięcie w zakresie odległości zabudowy do sąsiednich działek należy bowiem do kompetencji organów budowlanych na etapie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na budowę (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2008 roku, II OSK 779/07).

W toku postępowania w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę organ wydający pozwolenie jest zobowiązany do kontroli, czy przedstawiony projekt budowlany nie będzie naruszał interesów osób trzecich. Zatem dopiero na etapie postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę można skutecznie podnosić zarzuty dotyczące ewentualnego naruszenia przez planowaną inwestycję przepisów prawa budowlanego i wydanych na jego podstawie rozporządzeń i dochodzić odpowiedniego w świetle tych przepisów usytuowania nowego obiektu budowlanego. Wynika to z faktu, że ochrona interesów osób trzecich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy nie może być oceniana tak szeroko, jak w kolejnym postępowaniu inwestycyjnym, to jest dotyczącym pozwolenia na budowę (?) Spełnienie przez inwestycję wymogów technicznych, takich jak rozmiar obiektu i jego usytuowanie na działce, jest zaś oceniane w trakcie kolejnego etapu procesu inwestycyjnego, w postępowaniu o pozwolenie na budowę przez organ administracji architektoniczno - budowlanej, stosownie do przepisów ustawy Prawo budowlane i przepisów o warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Dopiero organ wydający pozwolenie na budowę musi wiążąco wypowiedzieć się m. in. na temat usytuowania, obrysu i układu istniejących i projektowanych obiektów budowlanych, ze wskazaniem wymiarów, rzędnych i wzajemnych odległości obiektów, w nawiązaniu do istniejącej i projektowanej zabudowy terenów sąsiednich (art. 34 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane), gdyż dopiero ten organ ocenia projekt obiektu i dopiero wtedy zapada rozstrzygnięcie, czy projekt odpowiada warunkom wynikającym z Prawa budowlanego oraz przepisów szczególnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2015 roku, II OSK 227/14).

Odstępstwa od generalnej zasady, nakazującej lokalizację nowych obiektów w oddaleniu od nieruchomości sąsiednich, powinny być interpretowane w sposób zawężający a nie rozszerzający. W związku z czym mogą one znajdować zastosowanie tylko wówczas, gdy na konkretnej nieruchomości z uwagi na jej powierzchnię nie ma możliwości usytuowania konkretnego obiektu oraz gdy takie usytuowanie nie będzie w sposób nadmierny ograniczało wykonywanie praw rzeczowych do nieruchomości sąsiednich (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2008 roku, II SA/Bd 38/08).

Odnosząc się do kwestionowanego przez skarżących ustalenia planu miejscowego w zakresie zabudowy bliźniaczej, wskazać należy w pierwszej kolejności na wypracowane w orzecznictwie rozumienie zabudowy bliźniaczej. Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego warunkiem, który musi być spełniony w zabudowie bliźniaczej jest to, aby budynki te przylegały do siebie jedną ze ścian (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2012 roku, II OSK 612/11). Nie budzi wątpliwości, że zabudowę bliźniaczą charakteryzuje między innymi to, że każdy obiekt posiada odrębne ściany zewnętrzne tak, aby każdy z budynków mógł w całości stanowić odrębny przedmiot własności (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 2016 roku, II OSK 64/15). Pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej bliźniaczej rozumie się dwa budynki, które stykają się jedynie ze sobą na całej długości jednej ze ścian, tworząc pary. Jedna ze ścian zewnętrznych budynku przylega zatem do drugiego budynku, a pozostałe trzy elewacje usytuowane są swobodnie. Przy czym "połowy" budynku, niejako wbrew nazwie, niekoniecznie muszą być lustrzanym odbiciem (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2015 roku, II SA/Wr 659/15).

Pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolno stojącej rozumie się budynki, które żadną ścianą nie przylegają do siebie nawzajem. Jego bryła jest zatem usytuowana niezależnie od pozostałej zabudowy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2015 roku, II SA/Wr 659/15).

Skoro zatem plan miejscowy dopuszcza zabudowę bliźniaczą, to w konsekwencji zasadne jest wprowadzenie dopuszczenia realizacji budynków przy granicy działek budowlanych, albowiem w przeciwnym razie niemożliwe byłoby uzyskanie pozwolenia na budowę takich budynków.

W ocenie organu nie ma niebezpieczeństwa, że cały budynek bliźniaczy (dwa segmenty) powstanie na jednej działce, gdyż ustalenia planu ograniczają zabudowę do jednego budynku mieszkalnego (czyli jednego segmentu) na jednej działce.

Zgodnie bowiem z § 8 pkt1) planu miejscowego ustalenia m. in. dla terenu 27MN o powierzchni 4,15 ha to "teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Ustala się realizację jednego budynku mieszkalnego na jednej działce budowlanej. Dopuszcza się realizację wolnostojących budynków gospodarczych i garaży jako zabudowy towarzyszącej. Dopuszcza się zachowanie istniejącej zabudowy usługowej, dopuszcza się jej rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania zgodnie z ustaleniami planu".

Należy zwrócić uwagę, iż błędne jest stanowisko skarżących wskazujące, iż nastąpiło  ?dopuszczenie lokalizacji budynków w zabudowie bliźniaczej w miejsce dotychczas obowiązującej w tym terenie zabudowy wolnostojącej?.

Zapis § 8 pkt 7 planu miejscowego stanowi, że obowiązuje zabudowa w formie wolno stojącej lub bliźniaczej.

Z powyższego zapisu wynika, iż zabudowa wolnostojąca nie została zastąpiona zabudową bliźniaczą. Nadal możliwe jest budowanie na skarżonym terenie domów wolnostojących.

 Ponownie podkreślić należy, iż takie same ustalenia planistyczne dotyczą nieruchomości skarżących co nieruchomości zaskarżonych skargą wywiedzioną w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, nie sposób uznać, tak jak twierdzą skarżący, że zapis § 8 pkt 7) planu miejscowego ?to zapis najbardziej wkraczający w uzasadnione interesy i prawa dotychczasowych właścicieli już zagospodarowanych nieruchomości?.

c) Ad punkt 6) ? dot. § 8 pkt 8 planu miejscowego

Kolejnym kwestionowanym przez skarżących zapisem jest § 8 pkt 8 planu miejscowego dotyczący zachowania nie mniej niż 30% obszaru działki budowlanej jako powierzchnię biologicznie czynną.

Według skarżących w dotychczas obowiązującym planie miejscowym wymagany był wskaźnik 70% powierzchni biologicznie czynnej, a zmiana tego wskaźnika na 30% prowadzi do znacznego pogorszenia zagospodarowania wód opadowych na całym terenie.

Skarżący błędnie podają, iż skarżony teren położony jest częściowo w otulinie Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego i graniczy z obszarem Natura 2000 ?Biała?.

W uzasadnieniu tego punktu skarżący powołują się na zapisy dotyczące powierzchni biologicznie czynnej w prognozie oddziaływania na środowisko sporządzonej przez Bogusława Grechutę.

Wskazać należy, iż przygotowana dla projektu uchwały prognoza oddziaływania na środowisko zawiera wskaźniki minimalnej powierzchni biologicznie czynnej, które nie stanowią ustaleń wiążących dla planu, a  są wytycznymi dla projektanta, który waży interes zarówno społeczny, ekonomiczny, jak i środowiskowy a także politykę przestrzenną miasta.

Ponadto projekt planu uzyskał wszelkie stosowne uzgodnienia i opinie m. in. od organów ochrony przyrody, środowiska i zabytków, a także gestorów sieci w tym deszczowej, które posiadają kompetencje w zakresie dotyczącym wód opadowych, klimatu, czystości powietrza i innych uwarunkowań środowiskowych.

Wbrew twierdzeniom skarżących minimalne powierzchnie terenów biologicznie czynnych 70%  obowiązywały w planie z 2001 roku jedynie w  jednej jednostce urbanistycznej i dotyczyły zabudowy mieszkaniowej wzdłuż ul. Marynarki Wojennej (symbol 25.MN). Na pozostałym terenie parametr ten nie był ustalony.

Ponadto ustalenia planu miejscowego szczegółowo wskazują ustalenia w zakresie wód opadowych i roztopowych, nakazując zagospodarowanie wód opadowych w obrębie własnej nieruchomości powierzchniowo do gruntu lub urządzeń odwadniających, w tym m.in. rowów, bezodpływowych naziemnych lub podziemnych zbiorników retencyjnych, do sieci kanalizacji deszczowej lokalizowanej w drogach publicznych, drogach wewnętrznych lub w działkach budowlanych. Ponadto plan nakazuje zabezpieczenie odpływu wód opadowych w sposób chroniący teren przed erozją wodną oraz przed zaleganiem wód opadowych (§ 4 ust. 2 pkt 3) planu miejscowego).

Zgodność inwestycji z planem miejscowym obejmuje wszystkie ustalenia planu w sposób jednakowo wiążący. Przy zagospodarowaniu działki należy zatem uwzględnić w równym stopniu ustalony w planie współczynnik powierzchni biologicznie czynnej oraz sposób zagospodarowania wód opadowych i roztopowych. Inwestor zobowiązany jest przyjąć zatem współczynnik powierzchni biologicznie czynnej w taki sposób, aby warunki odprowadzenia wód opadowych i roztopowych były spełnione.

d) Ad punkt 7) i 8) ? dot. § 8 pkt 12 i 13 planu miejscowego

 Kolejne kwestionowane przez skarżących zapisy planu to § 8 pkt 12 i 13, zgodnie z którymi obowiązuje wysokość zabudowy maksymalnie do 10,0m; obowiązują maksymalnie 3 kondygnacje nadziemne. Dopuszcza się realizację kondygnacji podziemnych.

 Skarżący kwestionują te zapisy w zakresie ?dopuszczającym wysokość budynków wyższych niż 9m przy dachach stromych i 7 m przy dachu płaskim oraz dopuszczającym budowę więcej niż dwóch kondygnacji nadziemnych?.

 Odnosząc się do twierdzeń skargi, wskazać należy, iż plan miejscowy kształtuje zabudowę docelową i nie jest inwentaryzacją istniejącego sposobu zagospodarowania. Nie można zatem rozpatrywać jego założeń jedynie w kontekście istniejącej zabudowy. Istniejąca zabudowa jest przedmiotem prowadzonych podczas tworzenia projektu planu analiz, które jednak obejmują zdecydowanie szerszy zakres, w tym zagadnienia środowiskowe, kulturowe, społeczne czy ekonomiczne. Wszystkie one mają wpływ na docelowy kształt planu miejscowego. Plan jest dokumentem rozwoju przestrzennego gminy, zatem jego ustalenia muszą stwarzać możliwości zagospodarowania konkretnego obszaru w perspektywie wielu przyszłych lat.

Należy przy tym zwrócić uwagę, iż ustalone w planie wysokości zabudowy, jak i inne parametry, są wynikiem pracy zespołu urbanistów, posiadających wieloletnie doświadczenie projektowe.

Ustalone w planie miejscowym wysokości budynków są wartościami maksymalnymi. Przyjęcie takiej wartości jest wynikiem analizy stanu istniejącego zabudowy, która nie tworzy obecnie koherentnej pod względem kompozycyjno-architektonicznym całości. Teren charakteryzuje się zabudową chaotyczną, niespójną w zakresie formy, wysokości, sposobu lokalizacji budynków. W tak niesprzyjających uwarunkowaniach wyważono ustalenia, które zmierzają do uzyskania homogeniczności przestrzeni.

Zgodnie z orzecznictwem ani z zasady zachowania ładu przestrzennego, ani z zasady zrównoważonego rozwoju, nie wynika, aby na sąsiednich działkach musiała być zawsze zachowana tożsama wysokość zabudowy. Należy zauważyć, że plan miejscowy obligatoryjnie powinien określać przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania (art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.). W ramach zasad zagospodarowania danych terenów prawodawca lokalny jest uprawniony również do zróżnicowania dopuszczalnej wysokości zabudowy (art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p.) (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2022 roku, II OSK 3868/19).

 W okolicznościach niniejszej sprawy nie mamy do czynienia z przypadkiem naruszenia zasady ładu przestrzennego oraz zasady zrównoważonego rozwoju. Należy zauważyć, iż pomiędzy ustaleniami planu a oczekiwaniami skarżących są niewielkie różnice w maksymalnej wysokości zabudowy i ilości kondygnacji i nie sposób mówić o zupełnie odmiennych zasadach zagospodarowania nieruchomości.

 Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżących, że kwestionowane zapisy planu ?dokonują nie tylko diametralnej zmiany zasad zagospodarowania nieruchomości, lecz traktują nierówno wszystkich właścicieli nieruchomości?, ?ingerują nadmiernie w prawo własności skarżących, gdyż w sąsiedztwie ich nieruchomości wprowadzają zupełnie odmienne zasady zagospodarowania nieruchomości, gdy nieruchomość skarżących jest już zagospodarowana na dotychczasowych zasadach?.

 Skarżący nie uzasadnili w żaden sposób, na czym miałoby polegać to nierówne traktowanie właścicieli nieruchomości, skoro na skarżonych działkach, jak i na działkach skarżących obowiązuję takie same ustalenia planu miejscowego. Nadto nie wyjaśniono, jakie to są ?zupełnie odmienne zasady zagospodarowania nieruchomości?.

 Należy także zwrócić uwagę, iż projekt planu uzyskał wymagane przepisami prawa opinie i uzgodnienia, w tym kompetentnych organów z zakresu ochrony środowiska. Tymczasem skarżący w uzasadnieniu skargi formułują swoje własne opinie środowiskowe w zakresie wpływu ustaleń planu miejscowego na kwestie związane m. in. z gospodarką wodami opadowymi czy przewietrzaniem. Skarżący powołuje się na stronę 48 opracowania ekofizjograficznego podstawowego, na której to opisano konsekwencje zaburzeń krążenia wody, stanowiących jeden z podstawowych problemów jakości życia w miastach. Jedną z tych konsekwencji jest przesuszenie powietrza i związana z tym zwiększona ilość pyłów (w tym alergenów) i zanieczyszczeń w powietrzu. Ze wskazanego fragmentu nie wynika, że zintensyfikowana zabudowa bardziej ogranicza wymianę powietrza i powoduje miejską wyspę ciepła. Skarżący sformułowali więc jedynie swoją ocenę, popierając ją treścią z opracowania ekofizjograficznego. Jednakże skarżący nie uzasadnili, w jaki sposób wybudowanie budynków na zaskarżonych działkach będzie uniemożliwiał przewietrzanie terenu, na którym znajduje się nieruchomość skarżących.

 Dodatkowo należy wskazać, że problem złego stanu powietrza występuje w rejonie w sezonie grzewczym i związany jest z przeważającym na obszarze sposobem ogrzewania.

 Mając powyższe na uwadze skarga również w tym zakresie jest bezzasadna.

Ad zarzut naruszenia, art. 1 ust. 2 pkt 1, 6,7 i 9, art. 6 ust. 2 pkt 2 upzp, art. 140 kodeksu cywilnego, art. 7, art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP polegające na przekroczeniu władztwa planistycznego gminy, nieuzasadnione i nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących oraz naruszenie zasady ochrony praw słusznie nabytych i zasady zaufania obywateli do władzy publicznej

Skarżący zarzucają naruszenie poniższych przepisów, które to naruszenie ma polegać na przekroczeniu władztwa planistycznego gminy, nieuzasadnione i nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących oraz naruszenie zasady ochrony praw słusznie nabytych i zasady zaufania obywateli do władzy publicznej, tj.

-art. 1 ust. 2 pkt 1, 6,7, 9 upzp, zgodnie z którym  w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:

1)wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury,

6) walory ekonomiczne przestrzeni,

7) prawo własności,

9) potrzeby interesu publicznego.

-art. 6 ust. 2 pkt 2 upzp, zgodnie z którym  każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.

-art. 140 k.c., zgodnie z którym w granicach określonych przez ustawy  i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

-art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którym  organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

-art. 21 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

-art. 64 Konstytucji RP, zgodnie z którym

1. Każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia.

2. Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej.

3.  Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy  i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności.

Podnieść należy, że skarżący w sposób ogólny sformułowali zarzut naruszenia wskazanych w skardze przepisów i nie uzasadnili go należycie. W uzasadnieniu skargi brak jest uzasadnienia w zakresie naruszenia zasad ochrony praw słusznie nabytych i zasady zaufania obywateli do władzy publicznej.

Zgodnie z orzecznictwem to nie organy planistyczne gminy powinny uzasadniać, dlaczego przystąpiły do wykonywania władztwa planistycznego i dlaczego, uchwalając plan miejscowy, określają zasady i standardy kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu. To strona skarżąca plan miejscowy winna wykazać, że zakres i sposób ingerencji w prawo własności jest nieuzasadniony i mimo to, że organy planistyczne gminy mogły ingerować w prawo przysługujące danej stronie, to zakres tej ingerencji był nieuzasadniony i nastąpiło zbyt daleko idące ograniczenie prawa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2017 roku, II OSK 331/17).

Duża część uzasadnienia skargi dotyczy orzecznictwa, które ma zdaniem skarżących wykazać, iż poprzez podjęcie zaskarżonej uchwały został naruszony ich interes prawny.

Jednakże należy mieć na uwadze, iż nawet ustalenie, że doszło do naruszenia interesu prawnego skarżących na skutek uchwalenia planu miejscowego, nie przesądza o uznaniu, iż automatycznie skarga jest zasadna i podlega uwzględnieniu.

Organ wskazuje, iż uchwalając zaskarżony plan miejscowy, Rada Miasta wykonywała zgodnie z prawem przysługujące gminie kompetencje do samodzielnego, zgodnego z interesami wspólnoty samorządowej zapewnienia ładu przestrzennego miasta na obszarze objętym zaskarżonym planem i nie nadużyła przy tym przysługującego jej władztwa planistycznego i nie ograniczyła uchwalonym planem prawa własności skarżących.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym sprawy dotyczące ładu przestrzennego należą do zadań własnych gminy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do zadań własnych gminy należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Powyższe przepisy wskazują na samodzielność gminy w zakresie władztwa planistycznego gminy, przy czym granice tego władztwa wyznaczają ograniczenia określone w ustawach, w tym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z poglądami wyrażonymi w orzecznictwie organy planistyczne, uchwalając plan, nie naruszają więc norm ogólnych regulujących prawo własności, choć oczywiście ingerują w samo prawo własności i w interesy prawne właścicieli. Ingerencja ta jest jednak dozwolona na gruncie obowiązujących przepisów, jeśli nie godzi w istotę prawa własności (..) Ograniczenia godzące w istotę prawa własności, to ograniczenia, które pozostawiają właścicielowi działek jedynie pozór prawa własności. Właściciel dotknięty takim ograniczeniami jest właścicielem jedynie nominalnie. Ograniczeniem takim byłby na przykład zakaz zbywania nieruchomości, zakaz jakiegokolwiek zagospodarowania nieruchomości, nakaz podziału nieruchomości na działki o powierzchni tak małej, że wykluczałoby to ich racjonalne zagospodarowanie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2012 roku, II OSK 1575/12).

Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, iż o przekroczeniu władztwa planistycznego można więc mówić dopiero wtedy, gdy działanie gminy jest dowolne i nieuzasadnione. Jeżeli organy planistyczne gminy działają na podstawie i w ramach obowiązującego prawa, a samo uwzględnienie interesu indywidualnego byłoby sprzeczne z interesem publicznym lub chronioną przez ustawodawcę wartością wysoko cenioną, to nie można im zarzucić bezprawności działania, chociażby organy te nie uwzględniły złożonych w trakcie postępowania wniosków lub uwag. W przeciwnym wypadku planowanie straciłoby jakikolwiek sens i ograniczyłoby się tylko do terenów będących własnością podmiotów publicznoprawnych albo uzależnione byłoby od zgody lub żądań właścicieli nieruchomości kierujących się interesem indywidualnym. Władztwo planistyczne gminy polega właśnie na możliwości ustalenia przeznaczenia terenów na różne cele, w tym na cele publiczne, z naruszeniem absolutnie rozumianego prawa własności. Dla osób, które z tego powodu poniosą straty u.p.z.p. przewiduje instytucje odszkodowania. O przekroczeniu władztwa planistycznego można więc mówić dopiero wtedy, gdy działanie gminy jest dowolne i nieuzasadnione, przy czym może być ono uzasadnione dobrze rozumianym celem publicznym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 marca 2018 roku, II OSK 1189/16).

Prawo własności doznaje w określonych sytuacjach ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja RP w art. 64 ust. 3  stanowiąc, że własność może być ograniczona, tyle że tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie w jakim nie narusza to istoty prawa własności, a więc z poszanowaniem zasady proporcjonalności, tj. zakazem nadmiernej w stosunku do chronionej wartości ingerencji w sferę praw i wolności jednostki. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do ww. celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te winny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych. Takimi przepisami ustawowymi w niniejszej sprawie były regulacje, m. in. obowiązującej w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały, ustawy  z dnia 27 marca 2003 r. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Upoważnia ona gminy do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w których gminy ustalają przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu ( art. 3 ust. 1  ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), w konsekwencji ograniczając sposób wykonywania prawa własności. Ograniczenia te mają zatem swe źródło w ustawie, tak jak tego wymaga Konstytucja RP, a jeżeli tak, to ograniczenia wykonywania prawa własności, wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, są prawnie dopuszczalne (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 1883/07).

Nie można bowiem żądać ochrony prawnej własności ponad to, co przewiduje art. 21 ust. 1, art. 64  Konstytucji RP i w ślad za nim art. 140  k.c. oraz art. 6  ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Bowiem wszystkie ww. przepisy ustawowe wprowadzają ograniczenie własności w ramach dopuszczalnych prawnie granic przewidzianych w ust. 3 art. 64  Konstytucji RP. Nie można zatem skutecznie wywodzić naruszenia np. art. 6  ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, skoro przepisy te z natury swej ograniczają prawo własności, a tym samym naruszają interes prawny właściciela, jednak w granicach dopuszczonych przez prawo. W konsekwencji wskazać należy, że ograniczenia, które mogą się pojawiać w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli mieszczą się w przyznanych ustawowo ramach, nie stanowią naruszenia prawa i nie mogą być podstawą do stwierdzenia nieważności uchwały. Zarówno w świetle art. 21 ust. 2, art. 64  Konstytucji RP, jak i w świetle art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1  ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, naruszenie istoty prawa własności poprzez uchwalenie miejscowego planu jest przewidziane w systemie obowiązującego prawa. Jest zatem możliwe i dopuszczalne przez ten system. Ograniczenia wykonywania prawa własności wynikają z przepisów bardzo wielu ustaw. W niniejszej sprawie istotne jest ograniczenie wynikające z przepisów ustawy  z dnia 27 marca 2003 r. r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) Zatem ochrona interesu indywidualnego poprzez ochronę prawa własności nie ma i nie może mieć charakteru bezwzględnego, gdyż w przeciwnym wypadku gminy nie mogły planować i kształtować zagospodarowania przestrzennego, jeżeli nie czyniłyby tego na nieruchomościach, których właścicielami byłyby one same bądź inne podmioty publicznoprawne. Takie podejście mija się całkowicie z ideą planowania przestrzennego. Gmina musi mieć możliwość planowania przestrzeni publicznej, niezależnie od istniejących stosunków własnościowych. Owo władztwo planistyczne jest oczywiście ograniczone i musi następować z uwzględnieniem zasad np. ładu przestrzennego, proporcjonalności oraz ochrony takich wartości jak np. prawo własności (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2012 roku, II OSK 796/12).

Sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny, nie mogą zatem dokonywać oceny kontrolowanego planu miejscowego pod względem słuszności lub celowości. W tym kontekście należy podnieść, że rada gminy, uchwalając plan miejscowy, wykonuje kompetencję gminy do samodzielnego, zgodnego z interesami wspólnoty samorządowej, zapewnienia ładu przestrzennego. Władztwo planistyczne gminy stanowi jeden z aspektów konstytucyjnej zasady samodzielności gminy ( art. 16  oraz art. 163-165  Konstytucji RP). Ingerencja sądu administracyjnego we wspomniane władztwo planistyczne powinna być zatem ograniczona do przypadków, w których w sposób nie budzący wątpliwości doszło do istotnego naruszenia prawa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2022 roku, II OSK 3868/19).

Mając na uwadze powyższe orzecznictwo wskazać należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy przy uchwalaniu zaskarżonego planu miejscowego Rada Miasta Wejherowa wykonywała władztwo planistyczne na podstawie i w ramach obowiązujących przepisów. Nie sposób przyjąć, iż doszło do nadużycia władztwa planistycznego, by było ono dowolne i nieuzasadnione, a także by organ dokonał nieuzasadnionego i nadmiernego ograniczenia prawa własności skarżących.

Należy zauważyć, iż zmiany planów miejscowych sporządza się, gdy wystąpi konieczność aktualizacji istniejących ustaleń planistycznych ze względu na politykę zrównoważonego rozwoju miasta, konieczność dostosowania do bieżących przepisów prawnych, a ponadto gdy potrzeba taka wynika z wniosków właścicieli nieruchomości. Wszystkie te czynniki poddawane są analizie i stanowią bazę podejmowanych działań w zakresie projektowania nowych ustaleń planistycznych. W przypadku przedmiotowej zmiany planu wystąpiły wszystkie powyższe czynniki.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż do Urzędu Miejskiego w Wejherowie wpływały wnioski właścicieli nieruchomości, zawierające prośby o nowe ustalenia dla obszaru jak dopuszczenie nowej zabudowy czy dopuszczenie możliwości podziału nieruchomości na mniejsze działki budowlane, nawet do wielkości 350 m2.

Należy zwrócić uwagę, iż gmina ma obowiązek racjonalnego i efektywnego gospodarowania istniejącą przestrzenią. Jest to szczególnie ważne w sytuacji, gdy Miasto nie dysponuje nowymi terenami inwestycyjnymi ze względu na swoje położenie geograficzne i topograficzne. Wejherowo jest miastem historycznym, które zostało założone w II połowie XVII w., a więc od prawie 400 lat podlega ciągłemu rozwojowi w ramach dość ograniczonego obszaru z uwagi na swoje położenie w Pradolinie Redy-Łeby i otoczenie lasami Puszczy Darżlubskiej oraz Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego.

Co do zasady zabudowa miejska charakteryzuje się większą intensywnością w porównaniu do zabudowy obszarów wiejskich, a rozwój miasta opiera się na terenach w różnym stopniu już zainwestowanych. Tereny te stanowią podstawę inwestycyjną pod rozbudowę niezbędnych w mieście funkcji jak funkcje mieszkaniowe, usługi, handel, edukacja, kultura, rozrywka, produkcja itp., które w skali całego miasta tworzą wspólny układ powiązań ekonomiczno-społecznych jako jeden organizm miejski. Dlatego w ramach zrównoważonego rozwoju planuje się uzupełnianie zagospodarowania poszczególnych terenów w sposób tworzący docelowo spójną całość urbanistyczną. W procesie uwzględnia się m.in. kwestie istniejącego uzbrojenia terenu, dostępu do dróg publicznych, rozwoju sieci komunikacji miejskiej itp.

W tym miejscu należy wskazać, że teren objęty zaskarżonym planem jest w pełni uzbrojony w sieci infrastruktury technicznej. Na terenie znajduje się sieć wodociągowa, kanalizacja sanitarna, sieć energii elektrycznej, sieć gazowa i telekomunikacyjna. Ponadto teren ten jest dobrze skomunikowany transportem komunikacji miejskiej (istnieją połączenia Miejskiego Zakładu Komunikacji).

Należy zwrócić uwagę, iż prace nad projektem planu miejscowego były prowadzone zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalając przeznaczenie terenu lub określając potencjalny sposób zagospodarowania i korzystania z terenu, organ waży interes publiczny i interesy prywatne, w tym zgłaszane w postaci wniosków i uwag, zmierzające do ochrony istniejącego stanu zagospodarowania terenu, jak i zmian w zakresie jego zagospodarowania, a także analizy ekonomiczne, środowiskowe i społeczne.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 tej ustawy w przypadku sytuowania nowej zabudowy, uwzględnienie wymagań ładu przestrzennego, walorów przyrodniczych przestrzeni, efektywnego gospodarowania przestrzenią oraz walorów ekonomicznych przestrzeni następuje poprzez:

1) kształtowanie struktur przestrzennych przy uwzględnieniu dążenia do minimalizowania transportochłonności układu przestrzennego;

2) lokalizowanie nowej zabudowy mieszkaniowej w sposób umożliwiający mieszkańcom maksymalne wykorzystanie publicznego transportu zbiorowego jako podstawowego środka transportu;

3) zapewnianie rozwiązań przestrzennych, ułatwiających przemieszczanie się pieszych i rowerzystów;

4) dążenie do planowania i lokalizowania nowej zabudowy:

a) na obszarach o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzennej, w granicach jednostki osadniczej w rozumieniu art. 2 pkt 1  ustawy z dnia 29 sierpnia 2003 r. o urzędowych nazwach miejscowości i obiektów fizjograficznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1443), w szczególności poprzez uzupełnianie istniejącej zabudowy,

b) na terenach położonych na obszarach innych niż wymienione w lit. a, wyłącznie w sytuacji braku dostatecznej ilości terenów przeznaczonych pod dany rodzaj zabudowy położonych na obszarach, o których mowa w lit. a; przy czym w pierwszej kolejności na obszarach w najwyższym stopniu przygotowanych do zabudowy, przez co rozumie się obszary charakteryzujące się najlepszym dostępem do sieci komunikacyjnej oraz najlepszym stopniem wyposażenia w sieci wodociągowe, kanalizacyjne, elektroenergetyczne, gazowe, ciepłownicze oraz sieci i urządzenia telekomunikacyjne, adekwatnych dla nowej, planowanej zabudowy.

Należy zwrócić uwagę, iż odrębne nieruchomości objęte skargą wraz z odrębną nieruchomością skarżących nie stanowią oddzielnych przestrzeni, lecz są jej elementem, zaś w trakcie tworzenia planu dokonuje się analiz całości obszaru tak, aby stworzyć spójne i harmonijne ramy jego rozwoju.

Podczas prac nad zaskarżonym planem zbadano obszar pod kątem uwarunkowań społeczno-ekonomicznych, a także  środowiskowo-kulturowych. Analizując istniejące zagospodarowanie oceniono sposób zabudowy, warunki środowiskowe, kulturowe, stopień uzbrojenia terenu w infrastrukturę techniczną oraz warunki komunikacyjne w tym połączenia miejskiego transportu publicznego.

Określone w planie miejscowym parametry nie naruszają ładu przestrzennego ani zasady zrównoważonego rozwoju.

W ocenie organu nie ograniczono praw własności skarżących ponad miarę i nie doprowadzono do bezprawnego ograniczenia ich uprawnień właścicielskich. Skarżący nadal mogą w sposób swobodny realizować uprawnienie do korzystania z nieruchomości, pobierania pożytków i innych dochodów oraz rozporządzania przedmiotem własności.

Nie sposób zgodzić się ze skarżącymi, że kwestionowane przez nich parametry zabudowy powodują nadmierne ograniczenie ich własności i prowadzą do nierówności.

Podkreślić należy, iż w niniejszej sprawie zaskarżony plan miejscowy wprowadza takie same zmiany na nieruchomościach skarżących, jak na nieruchomościach sąsiednich, co do których uchwała Rady Miasta Wejherowa została zaskarżona niniejszą skargą. W ocenie organu podnoszone zmiany planu nie naruszają bezpośrednio interesu prawnego skarżących, a ustalony planem sposób wykorzystania działek sąsiednich nie powoduje utraty wartości działki skarżących, ani też nie wpływa na możliwości jej dalszego wykorzystania w sposób dopuszczony planem, a w konsekwencji nie narusza istoty prawa własności. Nowe ustalenia nie ograniczają, w stosunku do poprzednich (funkcja rolna), możliwości inwestycyjnych skarżących. Na nieruchomości skarżących istnieją takie same ustalenia i możliwości rozwojowe jak na działkach będących przedmiotem skargi. Stwierdzenie nieważności wskazanych w skardze postanowień planu miejscowego doprowadzi do sytuacji, w której na działkach zaskarżonych będą obowiązywały inne parametry niż na działce skarżących, a zdaniem organu, to może być przejawem nierównego traktowania, a nie zapisy planu w aktualnym brzmieniu.

Należy zwrócić uwagę, iż na terenach będących przedmiotem skargi występuje pełne uzbrojenie, istnieje sieć dróg, występuje rozdrobnienie podziałów geodezyjnych oraz rozdrobnienie własności, zatem przy jednoczesnej sytuacji braku terenów inwestycyjnych na terenie miasta oraz niedoborów w zakresie zasobu mieszkaniowego nieracjonalne byłoby odmienne niż w planie miejscowym zagospodarowanie tych terenów.

Podkreślić należy, że ustalenia planu miejscowego zostały poprzedzone właściwym wyważeniem zarówno  interesu publicznego jak i interesów prywatnych.

Organ w trakcie procedury planistycznej umożliwił właścicielem nieruchomości zapoznanie się z projektem planu, wyznaczył termin publicznej dyskusji. Zarówno skarżący, jak i inni zainteresowani mieszkańcy miasta, mogli czynnie poprzez udział w dyskusji, składanie wniosków, składanie uwag uczestniczyć w ostatecznym kształcie podjętej uchwały. Tymczasem skarżący nie skorzystali z przysługujących im uprawnień na etapie procedury planistycznej.

Należy nadto zwrócić uwagę, iż ochrona prawa własności jest równa dla wszystkich, w konsekwencji czego organ nie może przedkładać interesów skarżących nad interesy pozostałych właścicieli nieruchomości. To, że skarżący zabudowali wcześniej swoją działkę, nie może go stawiać w pozycji uprzywilejowanej w stosunku do pozostałych właścicieli. Skarżący winni uwzględniać tożsame prawo innych podmiotów do zabudowy ich działek. Jak wspomniano powyżej na obszarze objętym planem miejscowym występują różnej wielkości działki, których powierzchnia niejednokrotnie jest mniejsza niż 1500m2, a wprowadzenie takiego parametru, jak chcą skarżący, ograniczyłoby pozostałym właścicielom nieruchomości korzystanie z prawa ich własności.

Podkreślić należy, iż plan miejscowy jest efektem racjonalnego działania gminy, która przyjęła optymalne rozwiązania, mające na celu z jednej strony dbałość o jej rozwój, a z drugiej poszanowanie wszystkich właścicieli poszczególnych nieruchomości.

Zdaniem organu nie można wykazywać naruszenia interesu prawnego tylko z tego powodu, że w planie miejscowym przyjęto inne rozwiązania planistyczne niż oczekują tego skarżący, którzy nota bene nie uczestniczyli aktywnie w procedurze planistycznej, nie składali wniosków, nie zgłaszali uwag, pomimo, iż przysługiwały im takie uprawnienia. Skarżący nie mogą oczekiwać, że rada nie będzie korzystać z przysługujących gminie uprawnień w ramach władztwa planistycznego tylko z tego powodu, że ustalenia planu mogą się nie spodobać właścicielom nieruchomości znajdujących się na obszarze objętym planem.

Tylko istotna ingerencja, która w znaczny sposób ogranicza wykonywanie uprawnień właścicielskich, a ponadto jest nieuzasadniona przez organy władztwa planistycznego, stanowiłaby o przekroczeniu granic tego władztwa, jednakże strona skarżąca nie wykazała, że doszło do nieracjonalnego, nieprzemyślanego, niecelowego i zbyt daleko idącego ograniczenia ich prawa własności przez organ stanowiący gminy podczas uchwalania planu miejscowego.

Podkreślić należy, iż w realiach niniejszej sprawy doszło do należytego wyważenia wszystkich branych pod uwagę wartości i zasad, w szczególności takich jak ład przestrzenny, zrównoważony rozwój, interes wspólnoty samorządowej, interes prywatny, ochrona środowiska i ochrona prawa własności i inne. Nie bez znaczenia pozostaje, iż sposób zagospodarowania poszczególnych nieruchomości na danym obszarze powinien być spójny i konsekwentny i do tego zmierza zaskarżony plan miejscowy.

Zatem działanie gminy było działaniem opartym na przepisach obowiązującego prawa, celowym i dogłębnie przemyślanym. Nadto została zachowana zasada proporcjonalności i nie nastąpiło przekroczenie granic władztwa planistycznego.

Mając powyższe na uwadze zarzuty skargi należy uznać za bezzasadne.

Ad zarzut naruszenia procedury uchwalenia planu miejscowego

Skarżący bezzasadnie zarzucili Radzie Miasta Wejherowa naruszenie art.17 pkt 6 upzp polegające na nieuzyskaniu wymaganych prawem opinii i uzgodnień treści planu, który został uchwalony. W uzasadnieniu skargi ogólnie wskazano, iż projekt planu podlegał wielokrotnym modyfikacjom a uzgadniany projekt planu różnił się w zapisach i rysunku od wersji, która ostatecznie została zatwierdzona uchwałą Rady Miasta. Jednocześnie skarżący nie wskazali żadnych konkretnych zmian, które powinny ich zdaniem przejść ponowną procedurę opiniowania i uzgadniania, a nadto nie wskazano organów, do których zdaniem skarżących należało wystąpić o ponowne opinie czy uzgodnienia. W uzasadnieniu skargi skarżący podali jedynie w 5 punktach ?opracowania i uzgodnienia, których dokonano znacząco wcześniej niż powstała ostateczna wersja planu miejscowego zatwierdzona zaskarżoną uchwałą?.

Z zarzutem tym nie sposób się zgodzić z poniższych przyczyn.

Przedłożony do uchwalenia projekt planu miejscowego został opracowany zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, na podstawie Uchwały Nr VIk/VI/73/2011 Rady Miasta Wejherowa z dnia 19 kwietnia 2011 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmian miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo ? parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie zmienionej Uchwałą Nr VIk/XXVIII/345/2013 Rady Miasta Wejherowa z dnia 22 stycznia 2013 r., a także po stwierdzeniu, że nie zostały naruszone ustalenia Zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Wejherowa (Uchwała Nr VIIIk/XVI/210/2020 z dnia 17 marca 2020 r.).

Ze względu na charakter przedmiotowego projektu planu, uwzględniono również ustawę z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Dnia 13.07.2011 r. obwieszczono w Biuletynie Informacji Przestrzennej, na tablicy ogłoszeń Urzędu Miejskiego w Wejherowie oraz w prasie o przystąpieniu do sporządzenia zmian miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo ? parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie.

Pismem z dnia 15.07.2011 r. zawiadomiono odpowiednie organy o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego i poinformowano o możliwości składania wniosków. Otrzymano wnioski od organów uzgadniających i opiniujących, natomiast w terminie określonym w obwieszczeniu, tj. do dnia 04.08.2011 r. nie wpłynęły żadne wnioski od zainteresowanych stron.

Na podstawie art. 53 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko pismem z dnia 28.12.2012 r. zwrócono się do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Gdańsku (RDOŚ) oraz do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Wejherowie (PPIS) z wnioskiem o uzgodnienie zakresu i stopnia szczegółowości informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko. Przedłożony zakres i stopień szczegółowości został uzgodniony pismem PPIS z dnia 25.01.2013 r. oraz pismem RDOŚ z dnia 22.01.2013 r. (tj. pismami, na które powołują się skarżący w uzasadnieniu skargi).  Uzyskanie uzgodnienia było niezbędne celem sporządzenia prognozy oddziaływania na środowisko.

We wskazanym w skardze okresie pomiędzy 2018 r. a 2021 r. toczyła się procedura planistyczna pomimo ograniczeń wynikających z sytuacji epidemicznej, która rozpoczęła się w 2020 roku.

Projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, sporządzoną przez mgr Bogusława Grechutę, biegłego Wojewody Pomorskiego nr 042 w zakresie sporządzania ocen oddziaływania na środowisko, został przekazany do uzgodnień i opiniowania pismem z dnia 07.08.2018 r. do Wojewody Pomorskiego, Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego, Zarządu Województwa Pomorskiego, Marszałka Województwa Pomorskiego, Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, Zarządu Powiatu Wejherowskiego, Starosty Wejherowskiego, Zarządu Dróg Wojewódzkich, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Gdańsku, Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego, Regionalnego Centrum Informatyki, Morskiego Oddziału Straży Granicznej, Pomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Gdańsku, Orange Polska S.A., Komendy Powiatowej Policji w Wejherowie, Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Wejherowie, Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Gdańsku, Energa-Operator S.A. Odział w Gdańsku, Energa Zakład Oświetlenia Sp. z o. o., Polska Spółka Gazownictwa Sp. z o. o., Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Gdyni Sp. z o. o., Komunalnego Związku Gmin ?Dolina Redy i Chylonki?, Okręgowego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej, Pomorskiego Zespołu Parków Krajobrazowych, Nadleśnictwa Gdańsk, Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Gdańsku, Wójta Gminy Wejherowo, Wydziału Inwestycji, Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska Urzędu Miejskiego w Wejherowie, Miejskiego Konserwatora Zabytków w Wejherowie, Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej w Wejherowie.

Powyższe organy uzgodniły projekt planu pozytywnie, przy czym Wojewódzki Sztab Wojskowy, jako organ uzgadniający, uzgodnił projekt planu z uwagą dotyczącą wprowadzenia do treści zapisu o występowaniu infrastruktury telekomunikacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej, którego administratorem jest Regionalne Centrum Informatyki w Gdyni, w konsekwencji czego do projektu zmiany planu wprowadzono taką korektę lub zaopiniowały go pozytywnie albo z uwagami. Zaopiniowanie przez niektóre organy projektu planu z uwagami skutkowało wprowadzeniem do projektu planu zmian, które nie wymagały ponowienia całej procedury uzgodnień i opiniowania.

Wskazać należy, iż z uwagi na dokonanie wtórnej analizy istniejącego stanu zagospodarowania nieruchomości przylegających do drogi wojewódzkiej i wprowadzenie korekty dot. umożliwienia zachowania dostępności drogowej dla istniejących działek bezpośrednio przylegających do drogi wojewódzkiej i nieposiadających innej możliwości dojazdu zaszła konieczność skorygowania projektu planu, w którym dodano zapisy ?obowiązuje zakaz podziału działek, który powodowałby konieczność budowy nowych zjazdów na drogę wojewódzką?  oraz ?obowiązuje zakaz realizacji nowych zjazdów na drogę wojewódzką nr 218, z wyłączeniem istniejących działek, które mają jedyny dostęp do drogi publicznej, jaką jest droga wojewódzka? i w konsekwencji dokonania ponownego uzgodnienia z Zarządem Dróg Wojewódzkich w Gdańsku. Pismem z dnia 30.11.2018 r. Prezydent Miasta Wejherowa zwrócił się do Zarządu Dróg Wojewódzkich w Gdańsku o ponowne uzgodnienie skorygowanego projektu planu, który został uzgodniony pozytywnie  postanowieniem z dnia 07.01.2019 r.

Po wprowadzeniu do projektu zmiany planu zmian wynikających z uwag wskazanych w opiniach oraz uzyskaniu niezbędnych uzgodnień, pismem z dnia 22.11.2018 r. wystąpiono do Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Gdańsku o zaopiniowanie wniosku do Ministra Środowiska w sprawie przeznaczenia na cele nieleśne państwowych gruntów leśnych objętych projektem planu oraz do Pomorskiej Izby Rolniczej o zaopiniowanie wniosku do Marszałka w sprawie przeznaczenia na cele nieleśne niepaństwowych gruntów leśnych objętych projektem planu. Pismem z dnia 06.12.2018 r. Pomorska Izba Rolnicza zaopiniowała wniosek o zmianę przeznaczenia gruntów na cele nieleśne i przekazała go do Marszałka Województwa Pomorskiego. W wezwaniu Marszałka Województwa Pomorskiego z dnia 17.12.2018 r. wskazano zakres poprawy i uzupełnienia złożonego wniosku, po czym pismem z dnia 03.01.2019 r. przekazano skorygowany wniosek, a decyzją z dnia 10.01.2019 r. Marszałek Województwa Pomorskiego wyraził zgodę na zmianę przeznaczenia gruntów leśnychW wyniku konieczności skorygowania wniosku, pismem z dnia 09.01.2019 r. wystąpiono do Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Gdańsku o ponowne zaopiniowanie wniosku. Pismem z dnia 28.01.2019 r. Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Gdańsku wskazała braki i uwagi, po czym pismem z dnia 03.04.2019 r. wystąpiono o zaopiniowanie poprawionego ponownie wniosku. Pismem z dnia 08.05.2019 r. wystąpiono po raz kolejny o zaopiniowanie skorygowanego wniosku, co wynikało z pisma z dnia 09.04.2019 r. Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Gdańsku. Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Gdańsku pismem z dnia 22.05.2019 r. zaopiniowała pozytywnie i przesłała wniosek Prezydenta Miasta Wejherowa z dnia 08.05.2019 r., dotyczący wydania opinii o wyrażenie zgody na zmianę przeznaczenia gruntu leśnego Skarbu Państwa na cele nieleśne, do Nadleśniczego Nadleśnictwa Gdańsk.

Pismem z dnia 28.06.2019 r. zwrócono się do Marszałka Województwa Pomorskiego o zaopiniowanie wniosku do Ministra Środowiska w sprawie przeznaczenia na cele nieleśne państwowych gruntów leśnych. Również pismem z dnia 28.06.2019 r. zwrócono się do Ministra Środowiska o wyrażenie zgody na zmianę przeczenia na cele nieleśne państwowych gruntów leśnych. Marszałek Województwa Pomorskiego pismem z dnia 23.08.2019 r. zaopiniował pozytywnie przedmiotowy wniosek. Pismem z dnia 20.02.2020 r., na wezwanie z dnia 29.01.2020 r. Ministra Klimatu, uzupełniono przedmiotowy wniosek. Również pismem z dnia 16.07.2020 r. skierowanym do Ministra Środowiska przesłano uzupełnienie.

Procedura zmiany przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne została zakończona decyzją Ministra Środowiska z dnia 01.10.2020 r.

W związku ze zmianą ustawy Prawo lotnicze, skutkującą zmianą zakresu organów uzgadniających projekty planów miejscowych,  pismem z dnia 08.10.2020 r. zwrócono się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego celem uzgodnienia przedmiotowego projektu planu.

Obwieszczeniem z dnia 08.01.2021 r., zamieszczonym w Biuletynie Informacji Publicznej, na tablicy ogłoszeń Urzędu Miejskiego w Wejherowie oraz w prasie, rozpoczęła się procedura wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu.

Projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko był wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 18.01.2021 r. do 08.02.2021 r.

Dyskusja publiczna zaplanowana była na 01.02.2021 r. w siedzibie Urzędu Miejskiego w Wejherowie. Osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogły wnosić uwagi do projektu planu w terminie do dnia 23.02.2021 r. We wskazanym terminie nie wniesiono żadnych uwag do projektu planu.

W okresie między etapem uzgodnienia i opiniowania projektu planu a wyłożeniem projektu planu do publicznego wglądu wprowadzono nieistotne zmiany, które wynikały z otrzymanych uwag organu uzgadniającego i organów opiniujących, co wynika z art.17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Natomiast po etapie wyłożenia projekt planu należało zaktualizować pod względem podstaw prawnych jego sporządzenia i wprowadzono drobne korekty nie zmieniające merytorycznej treści planu miejscowego .

Należy zauważyć, iż Uchwała Nr VIIIk/XXV/341/2021 Rady Miasta Wejherowa z dnia 13 kwietnia 2021 r. w sprawie uchwalenia zmian miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na obszarze zespołu pałacowo-parkowego, Kalwarii Wejherowskiej oraz Doliny Cedronu w Wejherowie (część B) oraz procedura przygotowania projektu uchwały zostały dostarczone dnia 21.04.2021 r. Wojewodzie Pomorskiemu w celu oceny zgodności z przepisami i uzyskały pozytywną weryfikację. Wojewoda nie wszczął postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały i przekazał uchwałę do publikacji w Dzienniku Urzędowym Województwa Pomorskiego. Przedmiotowy plan został opublikowany w dzienniku urzędowym dnia 17.05.2021 r. pod pozycją 1755.

Zgodnie z art.17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno: wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień oraz ogłasza, w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu, także przez jego udostępnienie w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej, na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie co najmniej jedną dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami.

W orzecznictwie wskazuje się, iż tylko pozytywne uzgodnienie, względnie uzgodnienie na określonych warunkach, może stanowić podstawę kontynuowania procedury w zakresie uchwalania planu, skoro ustawodawca w art. 17 pkt 9  o p.z.p. nałożył na wójta (burmistrza, prezydenta miasta) obowiązek wprowadzenia do projektu zmian wynikających z uzyskanych uzgodnień (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 września 2010 roku, II SA/Ol 687/10).

Należy zwrócić uwagę, iż ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wprowadza wymóg ponowienia uzgodnień w poniższych przepisach, tj.:

-art. 17 pkt 13 zgodnie, z którym  wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno: wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których mowa w pkt 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia;

-art. 19 ust. 1. Jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu - czynności, o których mowa w art. 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian.

2. Przedmiotem ponowionych czynności może być jedynie część projektu planu objęta zmianą.

Zgodnie z orzecznictwem w przypadku dokonania zmian w przygotowywanym projekcie planu miejscowego ponowić należy uzgodnienia tylko z tymi organami, w zakresie właściwości których mieszczą się wprowadzone zmiany. Zbędne jest przeprowadzanie ponownych uzgodnień z organami, które nie są właściwe do uzgadniania wprowadzonych zmian (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 3 kwietnia 2019 roku, II SA/Go 76/19)

W ocenie Sądu przy ocenie konieczności ponownych uzgodnień należy mieć na uwadze to, że ratio legis uzgodnienia w procedurze planistycznej polega na przesądzeniu wpływu pozytywnego stanowiska organu uzgadniającego na kształt normatywny postanowień planu. Nie oznacza to jednak, że w każdym wypadku zmiany postanowień projektu planu istnieje konieczność ponownego uzgodnienia (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2017 roku, IV SA/Wa 1712/15

Rada, jako organ stanowiący, mocą art. 19 ust. 1  u.p.z.p. uzyskuje autonomiczne prawo do kształtowania aktu planistycznego, który przedstawiany mu jest przez organ wykonawczy gminy w postaci projektu. Inicjatywę zmian w projekcie planu rada gminy może wyrazić z urzędu, według uznania, a zgodnie z art. 19 ust. 1  u.p.z.p., czynności, o których mowa w art. 17, nie ponawia obligatoryjnie w każdym przypadku, ale "w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian" (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2022 roku, II OSK 3588/19).

Jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu - czynności, o których mowa w art. 17 u.p.z.p., ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Zwrot normatywny: "w niezbędnym zakresie" jest pojęciem nieostrym i może wywoływać wątpliwości, co do zakresu ponowienia czynności planistycznych. Zasadniczo należy przyjąć, że nie odnosi się do wszystkich sytuacji, w których dochodzi do zmiany w planie w wyniku uwzględnienia uwag, lecz jedynie do sytuacji wyjątkowych. Uwagi indywidualne, nieistotne mogą być uwzględniane przez organ wykonawczy bez obowiązku ponawiania procedury planistycznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2017 roku, II OSK 17/17).

Mając na uwadze powyższe przepisy, orzecznictwo, charakter zmian dokonywanych w projekcie planu uznać należy, iż nie doszło w okolicznościach niniejszej sprawy do naruszenia procedury planistycznej, w tym powołanego przez skarżących art. 17 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając powyższe na uwadze skargę należy uznać za bezzasadną i jako taka powinna ulec oddaleniu.