UCHWAŁA Nr VIIIk/LIV/700/2024 RADY MIASTA WEJHEROWA z dnia 9 kwietnia 2024 r. w sprawie przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku skargi na Uchwałę Nr VIIIk/XLVI/595/2023 Rady Miasta Wejherowa z dnia 16 czerwca 2023r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta Wejherowa w obszarze ograniczonym od północy terenem kolejowym, od wschodu ul. Szczęśliwą do granicy z Gminą Wejherowo od strony południowej i zachodniej

Uchwała Nr VIIIk/LIV/700/2024
Rady Miasta Wejherowa

z dnia 9 kwietnia 2024 r.

w sprawie przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku                       skargi na Uchwałę Nr VIIIk/XLVI/595/2023  Rady Miasta Wejherowa z dnia 16 czerwca 2023r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta Wejherowa ? w obszarze ograniczonym od północy terenem kolejowym, od wschodu ul. Szczęśliwą do granicy z Gminą Wejherowo od strony południowej i zachodniej

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym  (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 40 ze zm.), w związku z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm.),

Rada Miasta Wejherowa
uchwala, co następuje:

§ 1. 1. Postanawia się przekazać Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku skargę z dnia 01.03.2024 r. (data wpływu: 15.03.2024 r.) na Uchwałę Nr VIIIk/XLVI/595/2023  Rady Miasta Wejherowa z dnia 16 czerwca 2023r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta Wejherowa ? w obszarze ograniczonym od północy terenem kolejowym, od wschodu ul. Szczęśliwą do granicy z Gminą Wejherowo od strony południowej i zachodniej  (Dz. Urz. Woj. Pom. z 2023 r., poz. 3295) wraz z odpowiedzią na skargę oraz aktami sprawy

2. Odpowiedź na skargę stanowi załącznik do niniejszej uchwały.

§ 2. Upoważnia się Prezydenta Miasta Wejherowa do:

1) przekazania skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku,

2) reprezentowania Rady Miasta Wejherowa w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjny w Gdańsku w niniejszej sprawie, w tym do podpisania odpowiedzi na skargę oraz do udzielania dalszych pełnomocnictw procesowych, w tym do podpisania i wniesienia skargi kasacyjnej oraz do reprezentowania Rady Miasta Wejherowa w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gdańsku i Naczelnym Sądem Administracyjnym.

§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Załącznik do uchwały Nr VIIIk/LIV/700/2024
Rady Miasta Wejherowa
z dnia 9 kwietnia 2024 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Al. Zwycięstwa 16/17
80-219 Gdańsk

Odpowiedź Rady Miasta Wejherowa na skargę

Organ:

Rada Miasta Wejherowa

Plac Jakuba Wejhera 8

84- 200 Wejherowo

Odpowiedź Rady Miasta Wejherowa na skargę

Na podstawie art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku ze skargą z dnia 1 marca 2024 roku, doręczoną w dniu 15 marca 2024 roku na uchwałę Rady Miasta Wejherowa nr VIIIk/XLVI/595/2023 z dnia 16 czerwca 2023 roku w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta Wejherowa ? w obszarze ograniczonym od północy terenem kolejowym, od wschodu ul. Szczęśliwą do granicy z gminą Wejherowo od strony południowej i zachodniej przekazuję w załączeniu ww. skargę wraz z aktami niniejszej sprawy oraz odpowiedzią na skargę.

Wnoszę o:

1.oddalenie skargi,

2.zasądzenie od skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadnienie

Skargą z dnia 1 marca 2024 roku została zaskarżona uchwała Rady Miasta Wejherowa nr VIIIk/XLVI/595/2023 z dnia 16 czerwca 2023 roku w sprawie uchwalenia zmiany  miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta Wejherowa ? w obszarze ograniczonym od północy terenem kolejowym, od wschodu ul. Szczęśliwą do granicy z gminą Wejherowo od strony południowej i zachodniej (zwanego dalej planem zaskarżonym lub nowym, lub obowiązującym) w części dotyczącej § 4 ust. 23 ustaleń dla drogi wewnętrznej 43KDW w odniesieniu do działek nr 36/10, 36/11, 36/12, 37/13, 37/14, 37/9 obręb 0021 Wejherowo.

Powyższej uchwale zarzucono rażące naruszenie art.6 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 i art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2017 r poz. 1073 z późn. zm.) poprzez przekroczenie granic przysługującego gminie władztwa planistycznego oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez naruszenie zasady proporcjonalności.

Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 4 ust. 23 - ustaleń dla drogi wewnętrznej 43KDW w odniesieniu do działek nr 36/10, 36/11, 36/12, 37/13, 37/14, 37/9 obręb 0021 Wejherowo oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Skarżący wskazuje w uzasadnieniu skargi, iż przywołane w skardze działki powstały na skutek podziału  działek nr 36 i 37 i miały pełnić funkcję drogi dojazdowej do działek przewidzianych pod zabudowę jednorodzinną. Skarżący twierdzi, że w związku z tym, że obowiązujący plan skrócił przebieg wyznaczonej geodezyjnie drogi wewnętrznej, część działki 36/9 (zdaniem organu nastąpiła pomyłka w numerze działki i powinno być 37/9) oraz działka 36/10, które w obowiązującym planie posiadają inne niż drogowe przeznaczenie ? pozostanie  bezużyteczna. Ponadto Skarżący twierdzi, że skrócenie w obowiązującym planie drogi wewnętrznej pozbawi Skarżącego dojazdu do terenów zabudowy oznaczonych w obowiązującym planie 05.MNU i 06.MNU, a ustanowienie placu manewrowego może doprowadzić w praktyce do utraty funkcji drogi wewnętrznej.

W ocenie Rady Miasta Wejherowa skarga nie zasługuje na uwzględnienie i powinna zostać oddalona z poniższych przyczyn.

Odnosząc się do żądań skargi i uzasadnienia na wstępie wskazać należy, iż na terenie objętym skargą przed wejściem w życie zaskarżonego planu miejscowego obowiązywał plan uchwalony w 2007 r. uchwałą nr Vk/XI/88/2007 (Dz. Urz. Woj. Pom. z 2007 r., poz.2680) w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego na obszarze oznaczonym w aktualnie obowiązującym planie symbolami T-7, X-11 oraz X-12 i ograniczonym ulicami: Drzewiarza, Szczęśliwą z granicą lasu od wschodu i południa- (tzw. Górki Bolszewskie) zgodnie z załącznikiem graficznym do uchwały (zwany dalej planem poprzednim lub starym). Zgodnie z tym planem działki zaskarżone położone były na obszarze oznaczonym symbolem 06cMN (działki nr 37/9, 36/10 oraz część działki nr 36/12) oraz na obszarze oznaczonym symbolem 03cMN,U (działki nr 36/11, 37/13, 37/14 oraz część działki 36/12).

Obecnie na omawianym terenie obowiązuje plan uchwalony zaskarżoną uchwałą. Zgodnie z tym planem omawiany teren działek nr 36/10, 36/11, 36/12, 37/9, 37/13, 37/14 obr.21 położony jest w jednostkach urbanistycznych  43.KDW (część działki 36/12 i część działki 37/9), 32.KDL (działki nr 36/11, 37/13, 37/14 i fragment działki nr 36/12) oraz 02.M (fragment działki nr 37/9 i działka 36/10).

Należy zwrócić uwagę, że Skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 4 ust.23 ? ustaleń dla drogi wewnętrznej oznaczonej w planie jako 43.KDW, w odniesieniu do działek 36/10, 36/11, 36/12, 37/9, 37/13, 37/14 obr.21, mimo że działki nr 36/10, 36/11, 37/13, 37/14 nie są położone na terenie jednostki w/w 43.KDW. Skarżący nie uzasadnił w skardze ww. wniosku w odniesieniu do w/w działek, które nie są położone w jednostce 43.KDW.

Podczas prac nad zaskarżonym planem zbadano obszar pod kątem uwarunkowań społeczno-ekonomicznych, a także geograficzno-środowiskowych. Analizując istniejące zagospodarowanie oceniono m. in. sposób zabudowy, ukształtowanie terenu, uzbrojenie terenu w infrastrukturę techniczną oraz dostępność komunikacyjną.

Należy zwrócić uwagę, że teren objęty planem jest obszarem mocno zróżnicowanym pod względem topograficznym. Poprzednio obowiązujący plan miejscowy (Uchwała Nr Vk/XI/88/2007) zawierał ustalenia w zakresie układu drogowego w znacznej mierze niedostosowane do ukształtowania terenu, co w niektórych przypadkach czyniło niemożliwym realizację jego zapisów. Stąd w ramach opracowywanego projektu zmiany planu miejscowego dokonano szczegółowych analiz eksperckich w zakresie obsługi komunikacyjnej całego objętego planem obszaru. Analiza ta uwzględniała m. in. istniejące  zagospodarowanie terenu, istniejące podziały geodezyjne, ukształtowanie terenu oraz przepisy regulujące parametry dróg. Na bazie powyższych opracowań dokonano modyfikacji w ustalonym w poprzednim planie układzie drogowym.

Należy wskazać, że w poprzednim planie układ drogowy oparty był na wyznaczonych planistycznie drogach publicznych o symbolach KDG, KDL, KDD i kilku wyznaczonych planistycznie drogach wewnętrznych o symbolu KDW oraz w oparciu o drogi wewnętrzne, których przebieg był wskazany na rysunku planu wyłącznie na podstawie linii podziałowych opisanych w legendzie jako ?granice (podziały) działek wewnątrz terenów, odrębnie oznaczone na rys. planu?. Drogi te nie zostały wyodrębnione jako jednostki urbanistyczne, bowiem ich przebieg mógł być zmieniony na warunkach określonych w planie zgodnie z §4 ust.2 pkt 8 lit. c) i d) dla jednostki 03cMN,U i zgodnie z § 4 ust.5 pkt 8 lit. c) i d) dla jednostki urbanistycznej 06cMN.

Wskazane na rysunku planu linie podziałowe dzieliły obszar wydzielonej jednostki urbanistycznej na działki  budowlane i obsługujące je drogi wewnętrzne. Drogi te łączyły się z drogami publicznymi bezpośrednio, bądź za pośrednictwem wydzielonych dróg KDW w ten sposób zapewniając dostęp działek budowlanych danej jednostki urbanistycznej do dróg publicznych. W przypadku jednostek 03cMN,U i 06cMN obsługująca je droga wewnętrzna   pokrywała się z obszarem skarżonych działek, za wyjątkiem działki nr 36/10, która znajdowała się poza liniami podziałowymi drogi wewnętrznej i wchodziła w skład jednej z wydzielonych liniami podziałowymi działki budowlanej. Droga ta zapewniała działkom budowlanym wydzielonym w obszarze 03cMN,U i 06cMN  bezpośredni dostęp do drogi publicznej 57 KDL 1/2  (ul. Wejherowska).

Na rysunku starego planu droga ta przylega od strony południowej do innej drogi wewnętrznej stanowiącej układ komunikacji wewnętrznej jednostek urbanistycznych 18aMN i 18bMN,U. Droga wewnątrz ww. jednostek posiadała powiązanie z drogą publiczną 58KDD 1/2 za pośrednictwem drogi wewnętrznej 59KDW.

Należy tutaj wskazać, że obie wyżej opisywane drogi wewnętrzne, to jest droga w jednostce 06cMN oraz droga w jednostce 18aMN tworzyły niezależne układy komunikacyjne posiadające oddzielne powiązania z drogami publicznymi oraz odrębny stan własności, bowiem obie ww. drogi stanowiły i stanowią nadal odrębną własność zgodnie z własnością działek budowlanych, które dana droga obsługuje (właścicielami drogi wewnątrz jednostki  06cMN byli właściciele działek budowlanych położonych w tej jednostce i podobnie właścicielami drogi wewnątrz jednostki 18aMN byli właściciele działek budowlanych położonych w tej jednostce).

Powyższe znajduje również swoje potwierdzenie w przywołanej przez Skarżącego decyzji podziałowej nr 15/WGN-IV-7414/31/2001 z dnia 24.07.2001r., zgodnie z którą z działek nr 36 i 37 wydzielono 16 działek budowlanych oraz drogę wewnętrzną je obsługującą o przebiegu jak w poprzednim planie.

Taki układ własności potwierdza, że każda z tych dróg służyła wyłącznie jednemu konkretnemu, wydzielonemu planistycznie terenowi zabudowy. Zatem sam fakt, że ww. prywatne drogi wewnętrzne, na rysunku starego planu (czy jak wskazuje w skardze skarżący w decyzji podziałowej,) stykały się ze sobą - nie gwarantował przejazdu między nimi i tym samym nie gwarantował funkcjonowania obu dróg w układzie umożliwiającym swobodne przemieszczanie się pomiędzy jednostkami 06cMN i 18aMN.

W skardze skarżący odwołując się do decyzji podziałowej a nie do starego planu, zarzuca Radzie Miasta ustalenie w zaskarżonym planie krótszej drogi wewnętrznej w stosunku do tej, jaka była podana w decyzji podziałowej, co jego zdaniem pozbawia skarżącego dojazdu do nieruchomości na terenie oznaczonym 05.MNU i 06.MNU oraz do drogi publicznej dostępnej na przedłużeniu działki nr 37/9 i 36/10.  W ocenie organu zarzut ten jest nietrafiony, gdyż o przeznaczeniu terenu decyduje plan miejscowy a nie decyzja podziałowa, natomiast w starym planie dojazd ten nie był w żaden sposób zagwarantowany, a poza tym z uwagi na warunki topograficzne był ograniczony lub wręcz niemożliwy dla zwykłego użytkownika. Zgodnie z profilem podłużnym nachylenie drogi wewnątrz jednostki 06cMN starego planu (długość ok.240m) wynosiło ( i nadal wynosi) średnio 10,3% , przy czym jej końcowy południowy odcinek (w obowiązującym planie poza układem drogowym) wynosił (i nadal wynosi) około 11% . Teren na  przedłużeniu w/w drogi od strony południowej (droga wewnętrzna jednostki 18aMN starego planu), wznosi się w nachyleniu  ok. 8%.

Przedstawione wartości nachylenia w każdym z przypadków są mocno wykraczające poza nachylenia dopuszczalne dla dróg publicznych i choć wartości te nie obowiązują dla dróg wewnętrznych to jednak stanowią one wskazówkę odnoszącą się do nachylenia drogi umożliwiającego swobodne jej użytkowanie.

Kierując się zasadą racjonalnego gospodarowania przestrzenią i zapewnienia właścicielom działek budowlanych możliwości swobodnego korzystania z układu drogowego i dostępu do dróg publicznych, po wnikliwej analizie i w oparciu o koncepcję drogową wykonaną przez ekspercki zespół specjalistów branży drogowej, dokonano w obowiązującym planie zmian, które kształtują system drogowy w niekorzystnych warunkach topograficznych w sposób najbardziej optymalny. Zmiana dotyczyła m.in. skrócenia dotychczasowego przebiegu opisanej w skardze wydzielonej geodezyjnie drogi.

Droga wewnętrzna będąca przedmiotem skargi (w zaskarżonym planie 43.KDW) ma około 210 m długości. Na jej długości istnieje pochylenie terenu wielkości około 10,0%.

Droga 43.KDW została w nowym planie zakończona placykiem manewrowym.

Należy tutaj wskazać, że drogi wewnętrzne w zaskarżonym planie, w tym droga 43.KDW i 46.KDW, 47KDW, 48KDW stanowią niezależne od siebie układy komunikacyjne o odmiennym stanie własności, bowiem w dalszym ciągu właściciele działek budowlanych położonych wzdłuż drogi wewnętrznej w jednostce 02.M posiadają udziały w drodze wewnętrznej 43.KDW, a właściciele działek na terenie 05.MN i 06.MN posiadają udziały w drodze wewnętrznej 46.KDW, 47.KDW i 48.KDW.

Zaskarżony plan ustala dojazd do terenu 05.MN i 06.MN za pośrednictwem dróg wewnętrznych 46.KDW, 47.KDW, 48.KDW od drogi publicznej 38.KDD.

Zdaniem Organu zaprojektowany w planie miejscowym układ komunikacyjny oparty na drogach wewnętrznych powiązanych z drogą publiczną zapewnia dostępność komunikacyjną poszczególnych terenów przeznaczonych pod zabudowę w uchwalonym planie. Zaprojektowany układ komunikacyjny umożliwia optymalną obsługę działek przeznaczonych pod zabudowę w granicach planu, a nadto gwarantuje zachowanie i ochronę ładu przestrzennego. Obowiązkiem gminy było ustalenie przebiegu dróg i plan ten obowiązek realizuje. Drogi przewidziane planem zgodnie z dokumentacją planistyczną zostały ustalone w sposób logiczny i mają na celu zapewnienie działkom objętym planem dostępu do drogi publicznej. Takie zapisy uchwały nie naruszają obowiązujących przepisów i mieszczą się w przysługującym gminie władztwie planistycznym. Wskazać należy, iż przy sporządzaniu planu miejscowego wyważono nie tylko interes publiczny w stosunku do interesów prywatnych, ale również interesy prywatne poszczególnych właścicieli. Należy wskazać, że plan miejscowy kształtuje zasady zagospodarowania w sposób optymalny, tworząc ramy dla przyszłych inwestycji. Wskazany w obowiązującym planie przebieg drogi wewnętrznej jedynie w niewielkim stopniu różni się od przebiegu wskazanego w poprzednim planie i w decyzji podziałowej, na którą powołuje się skarżący. Z uwagi na ukształtowanie terenu dotychczasowy przebieg został skrócony i zakończony placykiem manewrowym. Zasadność wprowadzenia takiej modyfikacji wynikała z analizy komunikacyjnej przygotowanej w ramach procedury planistycznej. Skrócenie drogi o fragment, największego wzniesienia daje możliwość doprowadzenia niwelety pozostałej części do parametrów umożliwiających  lepsze warunki dostępności komunikacyjnej a zakończenie drogi zawrotką jest rozwiązaniem mającym uzasadnienie z punktu widzenia poprawności użytkowania drogi ?ślepej?. Ustalony w obowiązującym planie skrócony przebieg drogi nie pozbawia obsługi komunikacyjnej żadnej z działek, obsługiwanych dotychczasową drogą.

Ponadto należy zauważyć, że objęty nowymi ustaleniami fragment drogi, to jest część działki nr 37/9, który w obowiązującym planie nie jest już przeznaczony pod funkcję  komunikacyjną, w dalszym ciągu może być użytkowany jako droga, bowiem zgodnie z art. 35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem. Zatem fragment działki nr 37/9, który w obowiązującym planie został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową, może w dalszym ciągu być wykorzystywany na cele komunikacyjne jak dotychczas. Jeśli dotychczas skarżący przemieszczał się poprzez działkę 37/9 na teren 05.MN i 06.MN to może dalej w ten sposób korzystać z południowej części działki 37/9, która w zaskarżonym planie nie stanowi już drogi wewnętrznej (43.KDW) a jest w jednostce 02.M.

Ponadto należy wskazać na definicję terenu określoną w §3 ust.1 pkt 1  zaskarżonego planu, zgodnie z którą teren to obszar wydzielony liniami rozgraniczającymi, którego przeznaczenie zostało określone w § 4 w kartach terenów, przeznaczony także pod zieleń, ciągi komunikacyjne, miejsca postojowe, sieci (w tym sieci telekomunikacyjne i infrastruktura telekomunikacyjna) i urządzenia infrastruktury technicznej (w tym urządzenia sieciowe oraz obsługujące je obiekty budowlane) z wyłączeniem punktów odbioru ścieków, oraz obiekty małej architektury, chyba że ustalenia planu w poszczególnych kartach terenów stanowią inaczej. Zatem z powyższego zapisu wynika, że każdy wydzielony planistycznie obszar oprócz przeznaczenia określonego w kartach terenów może być przeznaczony również na zieleń, ciągi komunikacyjne, miejsca postojowe i urządzenia infrastruktury. Zatem grunty na terenie 02.M, w tym południowa część działki 37/9, także mogą być przeznaczone na ciąg komunikacyjny. W związku z powyższym wskazana w planie rezerwa terenu przeznaczonego pod drogę wewnętrzną 43.KDW, jest ustaleniem, które nie wyklucza lokalizacji innych dodatkowych ciągów komunikacyjnych. Należy zwrócić uwagę, iż w uzasadnieniu skargi skarżący błędnie podaje, że droga wewnętrzna kończy się w części działki nr 37/9 placem nawrotowym kosztem powierzchni działek nr 36/8 i 37/8. Wskazany w nowym planie placyk nawrotowy na zakończeniu drogi 43.KDW został wyodrębniony z działek nr 36/7 i 37/7. Placyk ten ma poprawić sposób korzystania z drogi wewnętrznej usytuowanej na dużym wzniesieniu. Plan miejscowy wskazuje potrzebę jego realizacji i miejsce jego usytuowania.

Mając powyższe na uwadze nie sposób uznać (jak zarzuca skarżący), że skrócenie drogi wewnętrznej pozbawia skarżącego dojazdu do nieruchomości na terenie oznaczonym jako tereny 05.MN i 06.MN oraz pozbawia możliwości zabudowy z uwagi na brak dojazdu do drogi publicznej.

Niezrozumiałe jest twierdzenie skarżącego, że w ?rezultacie powyższej zmiany planu zagospodarowania bezużyteczna pozostanie znacząca część działki 36/9 oraz w całości działka 36/10, nie mające innej niż droga wewnętrzna funkcji zgodnie z przywołaną wyżej decyzją podziałową.? Wskazać należy, że nie ma działki 36/9 i prawdopodobnie doszło do pomyłki i skarżący miał na myśli działkę nr 37/9. Ustalenia nowego planu w zakresie części działki 37/9 i 36/10 wskazują na cele zabudowy mieszkaniowej, gdyż znajdują się w jednostce 02.M a nie na cele komunikacyjne. Odnosząc się do decyzji podziałowej i nadanego tym działkom oznaczenia użytku drogowego, wskazać należy, że dla zagospodarowania terenu wiążące jest ustalenie planistyczne, nie zaś oznaczenie ewidencyjne, które ulegnie zmianie wraz z docelowym, zgodnym z planem zagospodarowaniem działki. Z powyższych przyczyn nie sposób uznać, że ww. działki pozostaną bezużyteczne.

Należy zauważyć, iż skarżący w uzasadnieniu skargi pozostaje niekonsekwentny, gdyż z jednej strony zarzuca, że droga wewnętrzna jest za krótka i nie pozwala na dojazd od tej strony na działki skarżącego znajdujące się na terenie 05.MN i 06.MN a z drugiej strony podważa w ogólności przeznaczenie terenu pod drogę wewnętrzną, powołując się na możliwy opór właścicieli gruntów i niemożliwość przeprowadzenia budowy takiej drogi. Powyżej wskazany brak konsekwencji czyni skargę niezrozumiałą.

Wskazać należy, iż skarżący w procedurze planistycznej po pierwszym wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu w dniach od 30 marca 2022 roku do 22 kwietnia 2022 roku złożył uwagi (uwaga nr 17 w załączniku nr 2 do uchwały) m. in. w odniesieniu do drogi wewnętrznej 43.KDW wnosił o usunięcie zapisów dotyczących skrócenia drogi, zakończenia jej placem nawrotowym oraz przedłużenia w kierunku południowym ogólnodostępnym przejściem pieszym. Zdaniem autora uwag działki nr 36/8 i 37/8 tracą dostęp do drogi wewnętrznej. Autor uwag wnosił o przywrócenie drogi wewnętrznej na całej długości i dotychczasowych wymiarach lub przejęcie jej na własność i przekształcenie w drogę publiczną.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia w przedmiocie uwag wskazano, że ukształtowanie terenu wyklucza możliwość dogodnego połączenia drogowego dróg 43.KDW z drogą 46.KDW. Dlatego postanowiono zakończyć drogę 43.KDW placem nawrotowym 20x20m. Organ sporządzający plan uznał za zasadne ustalenie statusu tej drogi jako drogi wewnętrznej, podobnie jak drogi 42.KDW. Po ponownym przeanalizowaniu zasadności wyznaczania ogólnodostępnych ciągów pieszych w granicach terenu 02.M, organ sporządzający plan podjął decyzję o ich usunięciu z projektu planu. Do treści uchwały i na rysunku planu wprowadzono odpowiednie zmiany. Jednocześnie projekt planu nie wyklucza możliwości połączenia dróg 42.KDW i 43.KDW z drogą 46.KDW przejściami pieszymi. Działki o numerach 36/8 i 37/8 posiadają dostęp do drogi 43.KDW.

Następnie po ponownym wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu w dniach od 15 marca 2023 roku do 6 kwietnia 2023 roku skarżący złożył kolejne uwagi (uwagi nr 1,2,3 w załączniku nr 2 do uchwały) w tym w odniesieniu do drogi wewnętrznej 43.KDW wniósł o usunięcie zapisów dotyczących skrócenia drogi, zakończenia jej placem nawrotowym o przywrócenie drogi wewnętrznej na całej długości w dotychczasowych wymiarach i przekształcenie w drogę publiczną.

Ww. uwaga została nieuwzględniona z uzasadnieniem, iż ?ukształtowanie terenu wyklucza możliwość dogodnego połączenia drogowego dróg 43.KDW z drogą 46.KDW. Dlatego postanowiono zakończyć drogę 43.KDW placem nawrotowym 20x20m. Działki o numerach 36/8 i 37/8 posiadają dostęp do drogi 43.KDW. Organ sporządzający plan uznał za zasadne ustalenie statusu tej drogi jako drogi wewnętrznej, podobnie jak drogi 42.KDW, co podyktowane jest przyjętą zasadą obsługi komunikacyjnej terenów mieszkaniowych drogami o niepublicznym charakterze (drogami wewnętrznymi), w przypadku kiedy wydzielone drogi są w całości własnością prywatną. Powyższe dotyczy terenów 02.MN, 05.MN, 06.MN, 16.PU.?

Uchwalając zaskarżony plan miejscowy Rada Miasta wykonywała zgodnie z prawem przysługujące gminie kompetencje do samodzielnego, zgodnego z interesami wspólnoty samorządowej, zapewnienia ładu przestrzennego miasta na obszarze objętym zaskarżonym planem i nie nadużyła przy tym przysługującego jej władztwa planistycznego i nie ograniczyła uchwalonym planem prawa własności skarżącego.

Wskazać należy, iż plan miejscowy kształtuje zabudowę docelową i nie jest inwentaryzacją istniejącego sposobu zagospodarowania. Plan jest dokumentem rozwoju przestrzennego gminy, zatem jego ustalenia muszą stwarzać możliwości zagospodarowania konkretnego obszaru w perspektywie wielu przyszłych lat.

Zgodnie z orzecznictwem to nie organy planistyczne gminy powinny uzasadniać, dlaczego przystąpiły do wykonywania władztwa planistycznego i dlaczego, uchwalając plan miejscowy, określają zasady i standardy kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu. To strona skarżąca plan miejscowy winna wykazać, że zakres i sposób ingerencji w prawo własności jest nieuzasadniony i mimo to, że organy planistyczne gminy mogły ingerować w prawo przysługujące danej stronie, to zakres tej ingerencji był nieuzasadniony i nastąpiło zbyt daleko idące ograniczenie prawa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2017 roku, II OSK 331/17).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym sprawy dotyczące ładu przestrzennego należą do zadań własnych gminy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do zadań własnych gminy należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Powyższe przepisy wskazują na samodzielność gminy w zakresie władztwa planistycznego gminy, przy czym granice tego władztwa wyznaczają ograniczenia określone w ustawach, w tym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z poglądami wyrażonymi w orzecznictwie organy planistyczne, uchwalając plan, nie naruszają więc norm ogólnych regulujących prawo własności, choć oczywiście ingerują w samo prawo własności i w interesy prawne właścicieli. Ingerencja ta jest jednak dozwolona na gruncie obowiązujących przepisów, jeśli nie godzi w istotę prawa własności (..) Ograniczenia godzące w istotę prawa własności, to ograniczenia, które pozostawiają właścicielowi działek jedynie pozór prawa własności. Właściciel dotknięty takim ograniczeniami jest właścicielem jedynie nominalnie. Ograniczeniem takim byłby na przykład zakaz zbywania nieruchomości, zakaz jakiegokolwiek zagospodarowania nieruchomości, nakaz podziału nieruchomości na działki o powierzchni tak małej, że wykluczałoby to ich racjonalne zagospodarowanie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2012 roku, II OSK 1575/12).

Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, iż o przekroczeniu władztwa planistycznego można więc mówić dopiero wtedy, gdy działanie gminy jest dowolne i nieuzasadnione. Jeżeli organy planistyczne gminy działają na podstawie i w ramach obowiązującego prawa, a samo uwzględnienie interesu indywidualnego byłoby sprzeczne z interesem publicznym lub chronioną przez ustawodawcę wartością wysoko cenioną, to nie można im zarzucić bezprawności działania, chociażby organy te nie uwzględniły złożonych w trakcie postępowania wniosków lub uwag. W przeciwnym wypadku planowanie straciłoby jakikolwiek sens i ograniczyłoby się tylko do terenów będących własnością podmiotów publicznoprawnych albo uzależnione byłoby od zgody lub żądań właścicieli nieruchomości kierujących się interesem indywidualnym. Władztwo planistyczne gminy polega właśnie na możliwości ustalenia przeznaczenia terenów na różne cele, w tym na cele publiczne, z naruszeniem absolutnie rozumianego prawa własności. Dla osób, które z tego powodu poniosą straty u.p.z.p. przewiduje instytucje odszkodowania. O przekroczeniu władztwa planistycznego można więc mówić dopiero wtedy, gdy działanie gminy jest dowolne i nieuzasadnione, przy czym może być ono uzasadnione dobrze rozumianym celem publicznym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 marca 2018 roku, II OSK 1189/16).

Prawo własności doznaje w określonych sytuacjach ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja RP w art. 64 ust. 3  stanowiąc, że własność może być ograniczona, tyle że tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie w jakim nie narusza to istoty prawa własności, a więc z poszanowaniem zasady proporcjonalności, tj. zakazem nadmiernej w stosunku do chronionej wartości ingerencji w sferę praw i wolności jednostki. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do ww. celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te winny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych. Takimi przepisami ustawowymi w niniejszej sprawie były regulacje, m. in. obowiązującej w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały, ustawy  z dnia 27 marca 2003 r. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Upoważnia ona gminy do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w których gminy ustalają przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu ( art. 3 ust. 1  ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), w konsekwencji ograniczając sposób wykonywania prawa własności. Ograniczenia te mają zatem swe źródło w ustawie, tak jak tego wymaga Konstytucja RP, a jeżeli tak, to ograniczenia wykonywania prawa własności, wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, są prawnie dopuszczalne (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 1883/07).

Nie można bowiem żądać ochrony prawnej własności ponad to, co przewiduje art. 21 ust. 1, art. 64  Konstytucji RP i w ślad za nim art. 140  k.c. oraz art. 6  ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Bowiem wszystkie ww. przepisy ustawowe wprowadzają ograniczenie własności w ramach dopuszczalnych prawnie granic przewidzianych w ust. 3 art. 64  Konstytucji RP. Nie można zatem skutecznie wywodzić naruszenia np. art. 6  ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, skoro przepisy te z natury swej ograniczają prawo własności, a tym samym naruszają interes prawny właściciela, jednak w granicach dopuszczonych przez prawo. W konsekwencji wskazać należy, że ograniczenia, które mogą się pojawiać w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli mieszczą się w przyznanych ustawowo ramach, nie stanowią naruszenia prawa i nie mogą być podstawą do stwierdzenia nieważności uchwały. Zarówno w świetle art. 21 ust. 2, art. 64  Konstytucji RP, jak i w świetle art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1  ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, naruszenie istoty prawa własności poprzez uchwalenie miejscowego planu jest przewidziane w systemie obowiązującego prawa. Jest zatem możliwe i dopuszczalne przez ten system. Ograniczenia wykonywania prawa własności wynikają z przepisów bardzo wielu ustaw. W niniejszej sprawie istotne jest ograniczenie wynikające z przepisów ustawy  z dnia 27 marca 2003 r. r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) Zatem ochrona interesu indywidualnego poprzez ochronę prawa własności nie ma i nie może mieć charakteru bezwzględnego, gdyż w przeciwnym wypadku gminy nie mogły planować i kształtować zagospodarowania przestrzennego, jeżeli nie czyniłyby tego na nieruchomościach, których właścicielami byłyby one same bądź inne podmioty publicznoprawne. Takie podejście mija się całkowicie z ideą planowania przestrzennego. Gmina musi mieć możliwość planowania przestrzeni publicznej, niezależnie od istniejących stosunków własnościowych. Owo władztwo planistyczne jest oczywiście ograniczone i musi następować z uwzględnieniem zasad np. ładu przestrzennego, proporcjonalności oraz ochrony takich wartości jak np. prawo własności (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2012 roku, II OSK 796/12).

Sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny, nie mogą zatem dokonywać oceny kontrolowanego planu miejscowego pod względem słuszności lub celowości. W tym kontekście należy podnieść, że rada gminy, uchwalając plan miejscowy, wykonuje kompetencję gminy do samodzielnego, zgodnego z interesami wspólnoty samorządowej, zapewnienia ładu przestrzennego. Władztwo planistyczne gminy stanowi jeden z aspektów konstytucyjnej zasady samodzielności gminy ( art. 16  oraz art. 163-165  Konstytucji RP). Ingerencja sądu administracyjnego we wspomniane władztwo planistyczne powinna być zatem ograniczona do przypadków, w których w sposób nie budzący wątpliwości doszło do istotnego naruszenia prawa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2022 roku, II OSK 3868/19).

Mając na uwadze powyższe orzecznictwo wskazać należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy przy uchwalaniu zaskarżonego planu miejscowego Rada Miasta Wejherowa wykonywała władztwo planistyczne na podstawie i w ramach obowiązujących przepisów. Nie sposób przyjąć, iż doszło do nadużycia władztwa planistycznego, by było ono dowolne i nieuzasadnione, a także by organ dokonał nieuzasadnionego i nadmiernego ograniczenia prawa własności skarżącego.

Należy zauważyć, iż zmiany planów miejscowych sporządza się, gdy wystąpi konieczność aktualizacji istniejących ustaleń planistycznych ze względu na politykę zrównoważonego rozwoju miasta, konieczność dostosowania do bieżących przepisów prawnych.

Określone w planie miejscowym parametry nie naruszają ładu przestrzennego ani zasady zrównoważonego rozwoju.

W ocenie organu nie ograniczono praw własności skarżącego ponad miarę i nie doprowadzono do bezprawnego ograniczenia uprawnień właścicielskich. Skarżący nadal może w sposób swobodny realizować uprawnienie do korzystania z nieruchomości, pobierania pożytków i innych dochodów oraz rozporządzania przedmiotem własności.

Zdaniem organu nie można wykazywać naruszenia interesu prawnego tylko z tego powodu, że w planie miejscowym przyjęto inne rozwiązania planistyczne niż oczekuje tego skarżący.

Skarżący nie może oczekiwać, że rada nie będzie korzystać z przysługujących gminie uprawnień w ramach władztwa planistycznego tylko z tego powodu, że ustalenia planu mogą się nie spodobać właścicielom nieruchomości znajdujących się na obszarze objętym planem.

Tylko istotna ingerencja, która w znaczny sposób ogranicza wykonywanie uprawnień właścicielskich, a ponadto jest nieuzasadniona przez organy władztwa planistycznego, stanowiłaby o przekroczeniu granic tego władztwa, jednakże strona skarżąca nie wykazała, że doszło do nieracjonalnego, nieprzemyślanego, niecelowego i zbyt daleko idącego ograniczenia prawa własności przez organ stanowiący gminy podczas uchwalania planu miejscowego.

Podkreślić należy, iż w realiach niniejszej sprawy doszło do należytego wyważenia wszystkich branych pod uwagę wartości i zasad, w szczególności takich jak ład przestrzenny, zrównoważony rozwój, interes wspólnoty samorządowej, interes prywatny, ochrona środowiska i ochrona prawa własności i inne. Nie bez znaczenia pozostaje, iż sposób zagospodarowania poszczególnych nieruchomości na danym obszarze powinien być spójny i konsekwentny i do tego zmierza zaskarżony plan miejscowy.

Zatem działanie gminy było działaniem opartym na przepisach obowiązującego prawa, celowym i dogłębnie przemyślanym. Nadto została zachowana zasada proporcjonalności i nie nastąpiło przekroczenie granic władztwa planistycznego.